Nie należę do osób, które łatwo uzewnętrzniają swoje emocje. Życie nauczyło mnie chłodnego opanowania i wnikliwej analizy przed ujawnieniem najbardziej osobistych uczuć. Czasem jednak zdarza się coś niespodziewanego, nieplanowanego, co całkowicie zmienia wizerunek na pozór twardego człowieka. To coś wnika w najgłębszą głębię duszy i obdziera z najintymniejszej intymności. Sprawia, że serce bije szybciej niż powinno, a emocje wymykają się jakiejkolwiek kontroli. To coś przypomina miłość, która pojawia się nagle, by trwać, rozwijać się i płonąć na wieki. Tym czymś stała się dla mnie druga płyta Artrosis.

Nie ma słów, które byłyby w stanie opisać to, co czuję, gdy wtapiam się w głąb tych dźwięków, by czcić piękno Mroku. Mogłabym oddać swoje życie, byle tylko móc przez chwilę, raz jeszcze wznieść ręce ku Nocy, wyznać jej moją prośbę, opowiedzieć o szaleństwie jakie mnie ogarnia, gdy nie ma nic... By móc kolejny raz w hipnozie wznieść się w górę i już na wieki wieków pozostać w ukrytym wymiarze... Artrosis stworzył płytę, która pozwala wniknąć w głąb własnych uczuć i marzeń. Ta muzyka zniewala, upaja, przenosi na nieograniczone przestrzenie mrocznego piękna, staje się studnią bez dna, w której dostrzegamy swoje sny i pragnienia. I trudno jednoznacznie powiedzieć dlaczego tak się dzieje, gdzie tkwi urok i magia. Może w niesamowitych, pełnych ekspresji wokalach Magdy? Może w zastanawiającej liryce, doskonale odzwierciedlającej wrażliwość i głębię gotyku? Może w ciężarze, na którym malowane są urzekające, pełne nieokreślonej tęsknoty i melancholii melodie? A może wszystkie te elementy stanowią jedną całość, osnutą mgiełką tajemniczości, złożoną z tysiąca magicznych zaklęć? Tak, to właśnie to. Muzyka Artrosis to wycinki marzeń, które spajają się w jeden, najpiękniejszy sen. Dlatego tak trudno zapanować nad emocjami, trudno zachować obojętność, spokój, dystans... Pamiętam TE ciarki, gdy pierwszy raz w ciemną noc wsłuchiwałam się w "Ukryty Wymiar". Pamiętam niepokój, dreszczyk i lekkie przerażenie, gdy utwór ten przeszedł w demoniczne "Na wieki Wieków". Pamiętam łzy, które popłynęły, gdy piękno dosięgło apogeum w "Prośbie"... Pamiętam osamotnienie, desperację i ból "Nie Ma Nic". Pamiętam solidny metalowy czad i dynamikę "Crazy", ciężar i moc "Do Zła". Pamiętam senny, trochę monotonny nastrój "Hipnozy i wyśniony pocałunek, który porwał mnie "W Górę" wraz z panią mego serca - Nocą... To wszystko działo się naprawdę, lecz w innym świecie, w innym wymiarze. Tam, gdzie promienie zachodzącego słońca pieszczą ziemię zdradzoną przez upadłe anielskie dusze. Ziemię zranioną przez światło dnia...

Artrosis nagrał niesamowitą album - piękny, dogłębny, z rozmachem. Ostatnio jakby coraz rzadziej spotykam płytę, która działa na mnie w TEN sposób - obdziera z intymności, ujawnia wszystkie uczucia i myśli, nie pozwala trzymać emocji na dystans... Ta muzyka jest jak róża - zachwyca, a jednocześnie rani swym pięknem. Gdy już raz wedrze się do serca, na zawsze pozostawia w nim swój ślad, a słuchacza zamienia w niewolnika, pragnącego więcej takich chwil. Zamienia w niepoprawnego romantyka zakochanego do bólu w jej pięknie, wzniosłości, czułości, ciemności... Przypomina miłość - wielką i niezniszczalną... "Czuję ją! Zostawia ślad w glinie, która moim ciałem. Choć twarda jest krucha jak szkło Czuję ją! Zabiera tchnienie, odcina tlen..."

P.S. "Pośród Kwiatów i Cieni" to kolejne wiekopomne arcydzieło, o którym napiszę już niebawem...