zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku czwartek, 28 marca 2024

recenzja: Paradise Lost "Shades of God"

15.01.2001  autor: Margaret
okładka płyty
Nazwa zespołu: Paradise Lost
Tytuł płyty: "Shades of God"
Utwory: Mortals Watch The Day; Crying For Eternity; Embraced; Daylight Torn; Pity The Sadness; No Forgiveness; Your Hand In Mine; The Word Made Flesh; As I Die
Wydawcy: Music For Nations, Metal Mind Productions
Premiera: 1992
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 8

Nie ma wątpliwości, że płyta "Gothic" stała się wielkim przełomem w muzyce metalowej. Ale czy był to przełom w twórczości Paradise Lost? W pewnym sensie na pewno tak, ale z drugiej strony, biorąc pod uwagę zaskakujący rozwój tej formacji, dochodzi się do wniosku, że właściwie każda jej płyta przynosi coś nowego, wprowadza małe zamieszanie, obala utarte schematy. "Lost Paradise" - powolny walec z deathowymi przebłyskami, "Gothic" - mroczna, melancholijna otchłań doomowo-deathowo-gotyckich dźwięków... Czego należało spodziewać się po trzecim albumie Brytyjczyków...? Domysłów było dużo, jednak sami Twórcy nie byliby sobą, gdyby ich nie roztrzaskali...

"Shades of God"... kolejna niespodzianka, kolejny przełom w karierze Raju Utraconego. Muzyka rozwinęła się w stronę totalnego osamotnienia, smutku i depresji. Taki nastrój wyczuwalny był już na "Gothic", ale o ile tamten ból był nieco "wyśniony" i "kojący", o tyle ten ból jest bardzo realistyczny, bardzo przyziemny. Gatunkowo jakby więcej tu klasycznego heavy metalu, niż deathu czy doomu, z którymi to wcześniej kojarzono zespół. Brzmienie jednak jest nadal ciężkie, "przybrudzone". Styl już nie do podrobienia - a to w dużej mierze dzięki solówkom Gregora Mackintosha. Po raz pierwszy wykorzystano tu gitary akustyczne, które wprowadzają (a przynajmniej próbują wprowadzić) w tę muzykę nieco subtelności ("Daylight Torn", "As I Die", "No Forgiveness"). Przede wszystkim jednak zaskakują wokale Nicka Holmesa - to już nie growling, a bardziej czytelny (choć tu jeszcze "przybrudzony") śpiew.

Ta muzyka jest po prostu inna, choć z drugiej strony zachowuje klimat i styl charakterystyczny tylko i wyłącznie dla tego zespołu. Na "Shades Of God" przykuwa chaosem, mrocznością, ale przede wszystkim depresją. Dominuje tu przygnębienie twardo zakorzenione w rzeczywistości, a na nic innego nie ma tu miejsca. Stworzony klimat i liryki Holmesa uświadamiają, że śmierć jest tak blisko, że ból i cierpienie króluje wokół nas, a na nic innego nie ma już miejsca... Tak, to do szpiku kości ciemna, momentami wręcz paranoidalna, "chora" płyta. Z pozoru nic tu do siebie nie pasuje - totalny chaos dźwięków, pozorna monotonia...

Nie jest to na pewno muzyka na każdy dzień, nie jest też łatwa do zrozumienia, nawet dla wiernych fanów Paradise Lost. To jak dźwiękowe ujawnienie najbardziej mrocznej, wręcz psychopatycznej podświadomości jej Twórców.

"Shades of God" nie zawsze nadaje się "do przełknięcia" w całości. Czasem nie ma się nastroju na tego typu muzykę, czasem może ona nieco nużyć. Jednak to właśnie tu znajdują się utwory, które już na trwałe wpisały grupę do wieczystej księgi ciężkiego grania - klimatyczne "As I Die" i dynamiczne "Pity the Sadness". Każdy album Paradise Lost był przepełniony smutkiem, ale ten jest na pewno najbardziej depresyjny. To osobiste odczucia związane z ciemną stroną życia. Twardo stąpają po realiach, biją głębią smutku. Nikt nie słyszał tu o czymś takim jak szczęście...

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Paradise Lost "Shades of God"
pik (gość, IP: 79.191.207.*), 2019-10-05 23:13:37 | odpowiedz | zgłoś
Tak.. to naprawdę wyjątkowy album w całej dyskografii PL, podobnie jak ''Pentecost III" - Anathemy
re: Paradise Lost "Shades of God"
p.l. (gość, IP: 37.30.49.*), 2019-10-02 09:54:48 | odpowiedz | zgłoś
Bez watpienia najbardziej "walcowaty",najmniej wpadajacy w ucho na poczatku...rozbudowany i co dla mnie najwazniejsze,najbardziej jesienny z wszystkich wraz z ICON.Idealny na ten czas ktory ma miejsce...i tak od 1992 roku...
Kult panie, kult!
Szlachar
Szlachar (wyślij pw), 2012-10-14 14:40:28 | odpowiedz | zgłoś
Moim zdaniem mocno niedoceniona płyta. Może dlatego, że dość nietypowa(długość i konstrukcja piosenek) dla PL. Niby jednostajna, ale ma w sobie coś, że chce się ją męczyć w kółko(co czyniłem lata temu na moim ukochanym walkmanie:).
Dave McKean
Mefisto777
Mefisto777 (wyślij pw), 2012-10-12 23:03:42 | odpowiedz | zgłoś
Autor okładki tej płyty - Dave McKean - był w ostatni weekend gwiazdą Festiwalu Komiksu w Łodzi...
Najlepsza płyta
hellmadness
hellmadness (wyślij pw), 2012-10-12 19:53:07 | odpowiedz | zgłoś
Dla mnie to najlepsza płyta tej kapeli.
A klip do Pity The Sadness osobiście zdarłem na kasecie VHS - tak często go puszczałem... Nagrany oczywiście z MTV Headbangers Ball eh... stare dzieje...
As i die!!!
pik (gość, IP: 79.163.11.*), 2012-10-12 19:03:59 | odpowiedz | zgłoś
ale cała płytka ma klimat. lubie ją..
Najambitniejsza
Kr. (gość, IP: 83.17.55.*), 2010-04-16 13:42:49 | odpowiedz | zgłoś
Dla mnie ten album jest najbardziej ambitnym i niekomercyjnym (oczywiście zachowując skalę ;) albumem tego zespołu. To jest jedna z tych płyt, które trochę nużą za pierwszym przesłuchaniem, ale jak się odkryje drugie dno...
W trójce moich ulubionych dzieł PL - zawsze będę go cenił.
?
boleń (gość, IP: 85.89.162.*), 2010-01-08 20:31:39 | odpowiedz | zgłoś
chaos, monotonia? nic tu do siebie nie pasuje? chyba zart; przemyslane, wielowatkowe kompozycje pelne rasowych riffow, a to ze poczatkowo trudne do ogarniecia to nie znaczy ze chaotyczne(moze tylko embraced troche sie rozlazi); jak dla mnie najlepsza plyta pl, szkoda ze nie nagrali jeszcze jednego takiego krazka

Oceń płytę:

Aktualna ocena (200 głosów):

 
 
82%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Metallica "...And Justice For All"
- autor: Didejek

Tiamat "Wildhoney"
- autor: Miki(S)
- autor: Raf

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?