zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku piątek, 29 marca 2024

recenzja: Satyricon "Rebel Extravaganza"

27.07.2010  autor: Megakruk
okładka płyty
Nazwa zespołu: Satyricon
Tytuł płyty: "Rebel Extravaganza"
Utwory: Tied in Bronze Chains; Flithgrinder; Rhapsody in Flith; Havoc Vulture; Prime Evil Renaissance; Supersonic Journey; End of Journey; A Moment of Clarity; Down South Up North; The Scorn Torrent
Wydawcy: Moonfog Productions, Nuclear Blast Records, Mystic Production
Premiera: 1999
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 10

Po co kolejna recenzja płyty "Rebel Extravaganza" Satyricon w tym właśnie miejscu? Wejdźmy do indeksu recenzji płyt na www.rockmetal.pl, a odnajdziemy dwie poświęconych temu krążkowi. Nie ukrywam, że chodzi po prostu o mój osobisty rozrachunek z twórczością norweskiego duetu, przy której maksimum "ochów" i "achów" przypadło, paradoksalnie, na okres ich największych słabizn i obstrukcji spod znaku "Volcano", "Now Diabolical" i już prawie maksymalnie spapranego "The Age Of Nero". Zanim ktoś da mi po ryju, wróćmy na chwilę do roku premiery "Rebel Extravaganza", czyli A.S. 1999, a jadąc palcem po mapie zatrzymajmy się na ówczesnej Norwegii. Konkretnie zaś przyjrzyjmy się tamtejszej scenie blackmetalowej, uznawanej powszechnie za siedlisko konserwy i jedynie słusznego "true" grania, która - znów zaskakująco - okazała się zarodkiem największego progresu w tym typie tworzenia. Dyskusyjna sprawa, czy tym progresem można nazwać wszędobylskość "klawowego" upychania plastikowo wygenerowanej symfoniki, kultywowanego przez Dimmu Borgir czy Covenant, sięgającego po apogea elektro, już jako "The Kovenant". Wszak Mozart i ojciec chrzestny heavy metalu Wagner także nakładali lekki makijaż, co nie zmienia faktu, że choćby tchnienia ich geniuszu na tych pompatycznych porykiwaniach brak.

I tutaj z lasu wyskakuje Satyricon. W zasadzie wyskoczył i od razu wkroczył na nocną zmianę do odhumanizowanej faktorii "Intermezzo II", interludium przed "Rebel Extravaganza", oświadczając wszem i wobec, że ów wspomniany "rozwój" powinno się uskuteczniać zupełnie inną drogą. Jak wynika z wypowiedzi Wongravena z okresu wydania tego krążka, Satyricon wziął na bary obowiązek jebnięcia pięścią w stół i zamanifestowania prawideł, jakimi rządzić ma się nowoczesny ekstremalny black metal. Innymi słowy zadał kłam twierdzeniu, że "ewolucja" gatunku musi być popijana absyntem, koniecznie sączonym przez słomkę wetkniętą w lewy kącik ust, których linia jakże pięknie podkreślona jest lekkim muśnięciem czarnej kredki.

Takiego ruchu ze strony Satyra raczej nikt się nie spodziewał. Wiadomo: "Nemesis Divina" (1996) i kluczowy dla ich kariery kawałek "Mother North", bez którego żaden koncert Norwegów obejść się nie może, bezdyskusyjnie zawężały pola, po których może poruszać się ta ekipa. Wybawieniem, jak mniemam, okazała się firma wydawnicza Sigurda - Moonfog Productions, a konkretnie jaja, które wręcz z kwoczą opiekuńczością wysiadywała, czyli DHG, ongiś znani jako Dodheimsgard, oraz kultowe Thorns (wcześniej Stigma Diabolicum), "one man army" człowieka legendy S. W. Kruppa aka Blackthorna aka Pedophagia, czy może zwyczajnie Sonorre W. Rucha, ze wskazaniem na ten ostatni projekt właśnie. Mimo niezaprzeczalnego geniuszu bijącego strumieniami od jego muzyki, Thorns nigdy nie wypłynął na szersze wody. Być może to kwestia pięcioletniej, przymusowej przerwy w działalności, spowodowanej, nie ma co ukrywać, odsiadką jaką zafundowała Snorre pewna eskapada z Vargiem Vikernesem aka Count Grishnack aka Burzum pod dom niejakiego Oysteina Aarsetha - szczegóły każdy bardziej nawiedzony na punkcie Mayhem i Burzum pewnie zna. Wracając do tematu, Ruch plugawił dźwięki w stricte dla Norwegii nowatorski sposób, polewając muzykę kosmiczno - fabrycznymi ściekami. Wkładka "Rebel Extravaganza" z kolei nie ukrywa jego udziału w nagraniu tej płyty, także w roli kompozytora. Właśnie te kilka stronic wetkniętych w pudełko okazuje się po jej odsłuchu kluczowymi dla rozstrzygania o wielkości lub małości Satyricon z tego okresu.

Pierwej zajmijmy się muzyką, której siłę rażenia zapowiada już intro kawałka "Tied In Bronze Chains", które - charakterystycznie dla zdobywającego podówczas front "Panzer Division Marduk" (1999) rozpoczyna się alarmem przeciwlotniczym - i jakże przyjemnymi odgłosami bombardowania. A potem, cóż, jak to w czasie bombardowania, totalna nawałnica Frosta "The Barttery" Haraldstada, masarnia i zwierzęcy ryk Satyra trwające 11 minut - dzięki wielowątkowości kompozycji mijające niczym dwie sekundy. Rozwałka, zmiany tempa, zwroty akcji, doskonały, charyzmatyczny wokal i pasujący do tego wszystkiego tekst, bynajmniej nie traktujący już o zamku, kniejach oraz zastosowaniu runa leśnego w terapii chorób skórnych, zapierają dech w piersi, chwytają mocno z dupę i nie pozwalają opuścić diabelskiej manufaktury już do końca sześćdziesięciominutowej zmiany. Doskonale wypada dawkujący napięcie "Filthgrinder" z potężnymi bębnami, rozpędzając się riffami, których Death by się nie powstydzili, by w środkowym momencie wejść na absolutnie nieludzkie tempa i zmielić natężeniem w akompaniamencie charczanego z nienawiścią "Isn't That Why I Can Smell Your Fear?". Jest także mały hit, który spodoba się wielbicielom ich późniejszej twórczości, czyli marszowy "Havoc Vulture" ze zmyślnie wplecionymi organami Hammonda. Ortodoksom ukojenie duszy w pewnym sensie przynosi "Prime Evil Renaissance", wykopujący drzwi dobrze znanym rżnięciem "gumówek gitarowych", które jednakże okazują się tylko tłem dla znów świetnego popisu Satyra za mikrofonem, zaczajonych w tle dźwiękowych smaczków i gościnną grą Fenriza (Darkthrone) na perkusji.

Kosmicznym klimatem, zdradzającym już prawie stuprocentowo fascynację Thorns, epatuje "Supersonic Journey", ale jak pewien polityk co to serce ma po lewej stronie mówił, prawdziwego mężczyznę poznaje się po tym jak kończy, nie? Więc i na koniec dostajemy szlagier z prawdziwego zdarzenia. Przejmujący "The Scorn Torrent", mimo iż nie dochrapał się nigdy statusu "Matki Północy", to jak dla mnie jest tworem nie dość, że dorównującym jej przebojowością, to w dodatku bardziej kompletnym i ostatecznie miażdżącym wszystkich, którzy już i tak po poprzedzających go na "Rebel Extravaganza" kawałkach leżą na parkiecie. To kwintesencja tej płyty, początkowe szybkie, ale i romantyczne "północne" riffy, ryk na industrialnym pogłosie, lekko przytłumione, lecz jednocześnie potężne, ostre jak brzytwa brzmienie i totalne napięcie zaserwowane przez wydarcie jakiejś pani w połowie. Słowem wyplute na jego początku:

"Rebel against all circles and dead ends
fight your way with your mind set on the masses
execute with mechanical aggression
arrogance and extravagance
march on unapproachable
shut out the outside pressure"

w ówczesnej sytuacji na scenie nabrało wallenrodowskich wręcz znaczeń, podsumowało o co w "Rebel..." biega i niestety, jak czas pokazał... zakończyło pewien etap w twórczości Satyricon.

Oczywista sprawa, kwestią sporną może być geniusz muzyczny Satyra. Po lekturze wkładki, a także dzięki znajomości jego sprawności zarządzania biznesem (Moonfog), pewien jestem jedynie, że jak zawsze wiedział, jaki efekt chce osiągnąć, ale niewątpliwie nie on wynalazł tę drogę, a zapomniany Snorre W. Ruch. Potrzebował do tego także sprawnych podwykonawców, których gościnny udział przywołuje liczbę miejsc w przeciętnym wagonie Tokijskiego Metra. Więc zostawiam to, a znając wcześniejsze i późniejsze dokonania Satyrcion, "Rebel Extravaganza" traktuję jako projekt pewnej części norweskiej sceny, mający zademonstrować światu prawdziwy potencjał zmrożonego metalu. To także ostatnie do chwili obecnej, ostatecznie zwalające z kulasów dzieło Satyricon. Kto zasmakuje w tym natężeniu i rozpasaniu kompozycyjnym, a także da sobie złoić dupę zawartymi tu lirykami, dojdzie do wniosku, że płyty "Volcano", "Now Diabolical" czy "The Age Of Nero" przy tym wyziewie zaledwie popierdują. Owszem, to dzięki nim Satyricon mogą się dziś mienić niemal gwiazdami rocka, ale artystycznie? Cóż, przeczą cytatowi przywołanemu powyżej, czyli jak mniemam również i samym sobie.

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Satyricon "Rebel Extravaganza"
PChudy (wyślij pw), 2018-12-15 20:22:02 | odpowiedz | zgłoś
Rebel Extravaganza!!!
Kupiłem tę kasetę mając 20 lat. Słuchałem jej notorycznie, non stop, po prostu była dla mnie bóstwem! Wspaniały band, każde uderzenie strun, także bębnów i Satyr i Frost dali z siebie minimum 150% swojej wartości dziś mam 40 lat wciąż mam tę płytę w samochodzie, w garażu,domu (wszędzie gdzie może być głośno) Nadal jest dla mnie bezcenna, rewelacyjna i proszę "negatywne oceny zachować dla siebie" Uważam iż osoby siejące krytykę nie mają wiedzy z kim mają do czynienia, brakuje świadomości, iż inżynier dźwięku multiinstrumentalista Satyr stworzył wspaniały ciężar, którego nadal jestem głodny, jako młody człowiek którym wówczas był (jest) bowiem byli w moim wieku. Dziś dałbym krocie, aby być 3 lat temu w narodowej operze norweskiej gdzie w roli głównej są najlepsi muzycy Satyricon współpracujący z geniuszami muzyki, śpiewu. Wówczas na studiach byłem na wielu wielu koncertach jednakże Satyricon jakoś mnie ominął cholernie tego żałuję być może nie zdążę być na koncercie... Satyricon - Rebel ekstravaganza jest ponadczasowa, iż dowodzi temu buntowniczy Satyr wraz z przepotężnym Frost'em!!! Satyricon bezlitosny, pozostawiający w mózgu nie lada emocje, naturalnie silny był i będzie! Pozdrawiam wszystkich którzy podobnie myślą...
Paweł
re: Satyricon "Rebel Extravaganza"
necronom (gość, IP: 37.47.14.*), 2018-12-16 13:07:08 | odpowiedz | zgłoś
Spoko, Twoje prawo tak sądzić, tak uważać. U mnie w hierarchii płyt Satyricon akurat ta jest stosunkowo nisko. Ale to oczywiście kwestia gustu, bo płyta nie jest kiepska. Wolę prostotę i klimat, surowiznę Shadowthrone, którą uważam za ich najlepsze dzieło, choć ogół za opus magnum uważa Nemesis. Prawda, to arcydzieło, majstersztyk. Przednia jest przecież jedynka, Dark Medieval... Generalnie: trzy pierwsze. Z płyt po rewolucji "extravaganckiej" cenię Volcano. Do Satyricon wróciłem właściwie wraz z wydaniem "Satyricon" (dla mnie lepszej aniżeli Rebel...). Znów, co kto woli. I na koniec: ostatnia płyta. Deep Calleth upon deep...Brałem udział w wątku dotyczącym recki tejże płyty, prześwietnej. Wielu się nie zgodziło z wysoką oceną jaką jej dałem. Podtrzymuję wszystko co do joty. Ale znów - kwestia gustu.
re: Satyricon "Rebel Extravaganza"
Krewetka (gość, IP: 195.191.162.*), 2018-12-16 14:43:03 | odpowiedz | zgłoś
Ok, tylko teraz już nie grają na koncertach kawałków z tej płyty.
re: Satyricon "Rebel Extravaganza"
notscorn (gość, IP: 79.186.63.*), 2014-05-03 22:16:24 | odpowiedz | zgłoś
Też bardzo lubiłem tę płytę, chociaż poznałem ją ze 3 lata po
premierze (w 1999 uparcie odmawiałem słuchania czegokolwiek, co nie było Vaderem, Limbonic Art i Cradle Of Filth). Z perspektywy czasu - jedyny album Satyricon, który nie jest kompletną żenadą.
re: Satyricon "Rebel Extravaganza"
adnonse (wyślij pw), 2013-03-27 15:48:10 | odpowiedz | zgłoś
Trochę krzywdzące to dla Satyra. Album Thorns jest dużo słabszy od "Rebel", a mimo wszystko aż tak daleka droga od "Nemesis Divina" do tej płyty nie była (spójrzcie na kończące poprzedni album miniaturki - trochę wiocha jesli chodzi o klawisze, ale jest już tu przestrzeń). Kto by nie był autorem, obok "Anthems" wiadomego zespołu to zdecydowanie najlepszy album norweskiego blacku. Szkoda, że oba zespoły zeszły ze swoich scieżek i nikt w zasadzie do dziś nie poszedł w tym kierunku. Może kilku Francuzów.
Nemezis Divina
wac (gość, IP: 62.21.50.*), 2012-04-17 23:48:44 | odpowiedz | zgłoś
to przy tym skansen i teatrzyk kukiełkowy - tak brzmi prawdziwy black! to jest kurwa rypanie w mordę jakim ma być black
re: Nemezis Divina
wac
wac (wyślij pw), 2013-08-17 11:57:00 | odpowiedz | zgłoś
nie pierdol, ziomek :)
Genialna!
Domine (wyślij pw), 2012-04-17 10:08:06 | odpowiedz | zgłoś
Nie jestem, nigdy nie byłem i już pewnie nie będę fanem blacku, ale zaiste "Rebel.." od początku do końca trzyma za ryj i nie puszcza. Najlepszy album Satyricon.
najlepszy album Norwegów
ufopunk (wyślij pw), 2010-07-28 11:53:00 | odpowiedz | zgłoś
Zdecydowanie zgadzam się z recenzją, "rebel..." rządzi, od pierwszego kawałka wciąga. Najlepiej wypadają dłuższe kawałki, dla mnie to taki progresywny black, Pozdro dla kumatych!
hmmmmmmm kolejna pozytywna recenzja tego albumu
Jontek79 (gość, IP: 84.10.196.*), 2010-07-27 18:00:27 | odpowiedz | zgłoś
i musze powiedziec/napisac,ze i ja sie pod nia podpisuje!!!I to zdecydowanie!Pamietam premiere tej plyty i moje zdziwienie.Tego sie po tej kapeli nie spodziewalem....a dostalem po ryju niemilosiernie.Dzis z perspektywy czasu uwazam ten album za najlepszy w wykonaniu Satyricon.
« Nowsze
1

Oceń płytę:

Aktualna ocena (471 głosów):

 
 
80%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Behemoth "Evangelion"
- autor: Megakruk
- autor: Kępol

Machine Head "The Blackening"
- autor: Mrozikos667

Dimmu Borgir "Abrahadabra"
- autor: Megakruk

Metallica "Death Magnetic"
- autor: Ugluk

Moonspell "Under Satanae"
- autor: Cemetary Slut

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?