strona: 2 z 2

Następnie jest "dokumentalista". To ktoś, kto idzie na koncert głównie po to, by nagrać filmik, a następnie wrzucić go do sieci. Potem z wypiekami na twarzy ogląda go ze znajomymi i podnieca się świetnymi ujęciami. Kij z tym, że tam ledwo co widać i słychać, że stracił przez to świetną zabawę, grunt, że ma to nagranie. Rozumiem motywy, że unikatowe, z koncertu w Polsce, "moje własne", ale czy obawy o sprzęt, ciągła troska, żeby nie spadł w tłumie warte są tego kiepskiego filmiku? Nie lepiej kupić DVD? Przecież to żadna różnica, czy zespół gra w "Spodku", czy w "Budokanie". Do tej grupy należą głównie młodzi ludzie, zafascynowani internetem i nowoczesnymi gadżetami.

Bardzo dziwną grupę stanowią "kolekcjonerzy". Ich jedynym powodem pójścia na koncert jest nadzieja na złapanie czegokolwiek ze sceny - może to być kostka, pałka, setlista, ręcznik, woda do picia, uścisk ręki, smark z nosa wokalisty. Wobec tego zajmują miejsce pod sceną. Wyróżniają się tym, że raczej nie biorą udziału w zabawie, czekając na koniec widowiska i na owe fanty. W życiu się nie zhańbią tym, żeby coś kupić na stoisku z pamiątkami. Lubią atmosferę koncertów, ale przyćmiewa ona ich pragnienia. Ubierają się stosownie, najlepiej w koszulkę danego zespołu, by tym bardziej przypodobać się muzykom.

Straszni są "lalusie". To istoty niepojmujące istoty występu na żywo. Na koncert idą tylko pod warunkiem, że zespół gra w ich mieście. Bo "laluś" późno nie będzie wracał do domu, oj nie. Stoją "lalusie" daleko od sceny, bo boją się potrącenia, nadepnięcia, obcych włosów na swej twarzy. Czasem taki delikwent zawieruszy się pod scenę, kiedy jeszcze grają supporty i nie ma śmiertelnego ścisku. Kiedy jednak wchodzi na scenę headliner i zaczyna się gnój, to rozpaczliwie błaga ochroniarzy o ratunek; zjawisko to zaobserwowałem szczególnie w Niemczech, gdzie młodzi i chuderlawi uczniowie szkół średnich przeceniają swoje siły i robi się problem. Krewcy są tylko na początku, potem giną w tłumie "starej gwardii".

Uczestnicy "przypadkowi" to ostatnia grupa, na którą zwróciłbym uwagę. Mają niewiele wspólnego z rockandrollem, ale idą na koncert, bo coś tam ostatnio było modne w radio. Pamiętam czasy, kiedy Metallica nagrała "Garage Inc."; w rozgłośniach, telewizjach muzycznych mocno promowany był kawałek "Whiskey In The Jar", który z jakiegoś powodu mocno przypadł do gustu dresiarzom. I kiedy Metallica zagrała na warszawskim stadionie Gwardii, nagle okazało się, że wokół pełno dresów, którzy czekają tylko na ten jeden utwór. "Przypadkowi" bardzo mocno wyróżniają się w tłumie. Próżno w ich szafach szukać czarnej koszulki, wobec czego przyłażą w białych, żółtych, seledynowych lub - nie daj diable - budyniowych.

O tym, że czasy się zmieniają, wiadomo nie od dziś. Wiadomo, że zmieniła się kultura słuchania muzyki. Zmienić też musiała się kultura chodzenia na koncerty. Wcale nie pochwalam czasów, kiedy Szczecin robił totalny rozpiździaj i kroił ludzi w pociągach z biletów, naszywek, pasów, kurtek, butów itd. To nie byli żadni fani, tylko pieprzeni bandyci. Zresztą dziś pewnie wolą disco lub pop, a metalu słuchali w latach 80., bo był modny. Wtedy na koncertach bywało różnie, dziś na pewno jest bezpieczniej. Ale chyba też bardziej drętwo. Daleko nam jeszcze do publiczności niemieckiej czy czeskiej, której poprzewracało się w dupach od dobrobytu. Jednak te nowe zjawiska sprawiają, że czasem człowiek czuje się obco w swej własnej subkulturze.