strona: 1 z 1

Mam przed sobą nieco sfatygowany czytaniem i oglądaniem czwarty numer Jazgotu. To najmłodsze polskie pismo kierowane do fanów King Crimson, Led Zeppelin, Emperor i Mercyful Fate jednocześnie. Co można znaleźć na 48 czarnobiałych stronach (tylko okładka jest kolorowa)? Wieści, biografie, wywiady, recenzje, płytę kompaktową wypełnioną po brzegi, reklamy - wszystko, czego należy spodziewać się po dobrym piśmie muzycznym.

Niestety świat nie jest idealny, Jazgot również. Do czego można się przyczepić? Przede wszystkim do czcionek, czytanie sporej części artykułów trudno nazwać przyjemnym. Wiele zdjęć również zasługuje na uwagę i to wcale nie dlatego, że są pięknie wydrukowane. Z jednej strony mamy do czynienia z wydawnictwem jak najbardziej "naziemnym" (posiadającym w szczególności ISSN!), z drugiej można pomyśleć, że to "tylko" zine. Treść niektórych artykułów również przywodzi na myśl gazetki amatorskie - klinicznym przykładem jest rubryczka o sprzęcie grającym. Jeśli miała być reklamą konkretnego wyrobu i dlatego zachwala z gruntu złe rozwiązanie, dlaczego nie ma o tym żadnej wzmianki?

Sporo wad wytknąłem, czas na zalety. Po pierwsze pismo istnieje, a redakcja stale udoskonala swój produkt. Nie chciałbym zostać źle zrozumiany, to nie jest ani główna, ani jedyna zaleta Jazgotu. Miło słucha się dołączonej płyty, złożonej zgodnie z maksymą "dla każdego coś miłego". Na pochwałę zasługuje nie zwracanie uwagi na ideologie głoszone przez zespoły. Tymoteusz wcale nie gryzie się z Mercyful Fate i Christ Agony. Liczy się muzyka! Poziom artykułów oceniam dość wysoko, dobór tematów również. Wielbiciele Acid Drinkers, Gamma Ray, Anathemy, Marduk, Crematory i kilku innych większych oraz mniejszych sław będą usatysfakcjonowani.

Drodzy czytelnicy, gromadźcie 11 złotych oraz 90 groszy i biegnijcie po Jazgot! Drodzy redaktorzy, zajmijcie się jakością czcionek i zdjęć! Mam nadzieję, że kolejny numer mile mnie zaskoczy.