strona: 2 z 8

"In The Court Of The Crimson King". Jeśli lista światowego dziedzictwa UNESCO zacznie kiedyś obejmować muzykę rockową, to debiut King Crimson na pewno znajdzie się na niej jako jeden z pierwszych. W 1969 roku, w momencie swojej premiery, ten album po prostu musiał wywoływać szok, a progresywne concept albumy z tamtych czasów, takie jak "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" The Beatles czy "Days Of Future Passed" The Moody Blues są przy nim żartem. Okładka to dzieło sztuki, teksty to poezja najwyższych lotów, a sama muzyka, cóż. Jedno jest pewne - do 1969 roku czegoś takiego nie było - potężne brzmienie, niesamowite nowatorstwo, jeśli chodzi o sposób gry i użycia instrumentów, całkowita wolność i różnorodność gatunkowa wolna od szufladkowania. Dla przykładu pierwsze nagranie (i już sztandarowy numer) - "21st Century Schizoid Man" oparty jest wręcz na heavymetalowym riffie, do którego dochodzi wariacka gra na perkusji i wibrujące w uszach piski i pojękiwania gitary Frippa, instrumenty dęte, przetworzony wokal Grega Lake'a. Nie, świat do tej pory czegoś takiego nie słyszał. Po łagodnym i psychodelicznym "I Talk To The Wind" następuje "Epitaph" - monumentalny, symfoniczny i chyba najbardziej znany utwór KC, w dużej części oparty na metalicznym brzmieniu gitary akustycznej i melotronu. Improwizujące "Moonchild" wypełniające połowę drugiej części winyla w zasadzie działa jako introdukcja do utworu tytułowego - kolejnego rockowego hymnu, który wytyczył kanon.

Jak to możliwe, że tę płytę nagrali dwudziestoletni, nieznani nikomu muzycy, do tego debiutanci? Płytę, na której nie ma ani jednego nieprzemyślanego dźwięku, słowa czy elementu na okładce? Teksty autorstwa Petera Sinfielda są apokaliptyczne, ale osadzone w baśniowych realiach. Ostrzegają przed zbliżającą się zagładą ("Epitaph") lub traktują o makabrze wojennej ("21 Century..."), a utwór tytułowy opowiada o wizycie w siedzibie Karmazynowego Króla.

Jedną z najsłynniejszych rockowych okładek zaprojektował Barry Godber. Jest to jedyne dzieło jego autorstwa, zmarł niedługo po premierze albumu. Nie ma chyba drugiego obrazu, który tak dosłownie pokazywałby szaleństwo, przerażenie i paranoję, jak okładka debiutu KC.

Zespół praktycznie rozpadł się po nagraniu płyty. W innych składach pod szyldem King Crimson już nigdy nie powtórzył sukcesu "jedynki", nie sprzedał takiej ilości krążków, ale też nie o to w tym wszystkich chodziło, co pokazały kolejne poczynania Frippa i jego kolegów.