Też tak pomyślałem, ale czy niestety? To raczej dobrze że Josh się nie powiela.

Widać że Joshu dojrzał. Obraca się w wielu gatunkach i jest prawdziwym muzykiem renesansu. I jednym z najważniejszych żyjących muzyków. Jednak trochę szkoda, że grając coraz bardziej wyrafinowaną i eklektyczną muzykę, zapomniał o metalowym i hardrockowym jebnięciu. Josh może grać co chce, bo to jego życie i jego talent, nie musi słuchać żadnych "fachowców", ale brakuje mi trochę tej stonesowej mocy, jaka kiedyś była. Mimo że QOTSA na każdej płycie ma od razu rozpoznawalne brzmienie (o czym wielu marzy), to nie trudno zauważyć, jak z płyty na płytę mocarność ustępuje pola "klimatom" i eklektyczności. Nie żeby to było złe, ale brakuje mi tego pierdolnięcia, które ostatni raz było na "Songs For The Deaf", a potem już było coraz leżej. Niby "Lullabies..." też zawierał mocne momenty, ale to już było jakieś takie inne. Wystarczy porównać trzy pierwsze albumy z trzema kolejnymi. Do tych trzech ostatnich nie chce mi się wracać. A trzy pierwsze kocham. "...Like Clockowork" ze swoją melodyką, jest taki trochę jak dla opener'erowej publiczności. Dobra płyta, ale nie chce mi się do niej wracać.

Moje wynurzenie muszę oczywiście zakończyć przynudzjącym powtórzeniem po raz n-ty: "Songs For The Deaf" to prawdopodobnie do dzisiaj najlepszy album tego tysiąclecia:)

No i Nick mógłby wrócić. Był duszą tej grupy.

Gdy przeczytałem, że Iggy i Josh grają razem utwór "Gardenia", to myślałem, że to cover Kyuss - a tu niestety nie.