Szczerze mówiąc, to z całej tej żałosnej fali powrotów do korzeni, thrashu, odrodzonego hejwi i tym podobnych neo-niewypałów, najbardziej podoba mi się nowa fala pijackiego metalu. Wiecie, szczeniaki silące się na Brusów Dikinsonów czy innych Helułinów dostarczają może rozrywki, ale bardziej wzbudzają politowanie, natomiast kapele pokroju szwedzkiej Gehennah czy australijskiego Rok, dostarczają niebywałych wrażeń, chęci odpalenia wzmacniacza na full, wyskoku po kratę piwa i zdewastowaniu lokalu w rytm prostych post-motörheadowskich riffów i tekstów o chlaniu, rzyganiu, waleniu łańcuchem po mordach pozerów, rzyganiu, chlaniu, etc.

Mniej więcej w te rejony celuje norweski Hellstorm, który swym debiutanckim krążkiem "Fucking Bleed" nie sili się na wirtuozerię, nie jest też side-projectem nawiedzonych black metalowców z różnych kapel (jak sławetny Desekrator), wali natomiast w mordę motorycznym metal'n'rollem, tekstami o dziwkach i tym podobnymi atrakcjami. No, kurwa, został w was jeszcze duch metalowego wojownika i zdobywcy, syna Tankard i Venom?? Kto nie chciałby znaleźć się w klubie, gdzie na scenie wymiatają Hellstorm, Gehennah i Sadistik Exekution, a w barze tanie piwsko leje się strumieniami? A może wolicie stać z zadartym nosem obserwując z groźną miną, jak na scenie zmaga się ze swoimi instrumetami ośmioosobowa norweska orkiesta z trzema keyboardzistami, wokalistką i jej kolegami, którzy przez siatkowe podkoszulki dla pedałów pokazują efekty uczęszczania na siłownię przed sezonem? Jeśli tak, to darujcie sobie tę płytkę. Mama schowałaby Wam za karę ulubioną płytę Limbonic Art, jeśli przyłapałaby was na słuchaniu czegoś tak o-krop-ne-go jak Hellstorm.