Od dawna miałem ochotę wgłębić się choć trochę w twórczość Nicka Cave'a, lecz nikt z moich znajomych nie posiadał żadnej z jego płyt. W końcu całkiem przypadkiem udało mi się zdobyć "Let Love In" i tak się złożyło, że właśnie tu znajduje się zagrany później przez Metallikę "Loverman".

Ta płyta wgniotła mnie w fotel już od pierwszego przesłuchania. Jak to się mogło stać, że nie poznałem Cave'a kilka lat wcześniej? Ta muzyka hipnotyzuje, a w połączeniu z poetyckimi tekstami pozwala odpłynąć w świat pogrążony w skomplikowanej miłości, ocierającej się czasami o stylistykę horroru.

Płytę otwiera prześliczne "Do You Love Me?" z cięzkim, ale jednocześnie chwytliwym refrenem. Ten utwór ma swoją kontynuację na samym końcu w nieco spokojniejszej wersji. Dalej następuje melodyjne, spokojne "Nobody's Baby Now", a w podobnym klimacie są utrzymane "I Let Love In" czy "Lay Me Low".

Nie dziwię się wcale, że Hetfield wybrał właśnie "Lovermana" i być może trudno w to uwierzyć, ale oryginał jest jeszcze potężniejszy niż wersja Metalliki, coś wspaniałego! Cave śpiewa jakby był targany konwulsjami, a Hetfield to przy nim pryszcz.

Są tutaj również utwory bardzo mocno ocierające się o punk rock. Mam tu na myśli przede wszystkim "Jangling Jack", w którym Cave zbliża się do maniery wokalnej Joey'a Ramone, a sama melodia bardzo The Ramones przypomina.

Jeżeli ktoś lubi posłuchać czasami muzyki nieco spokojniejszej, ale jednocześnie głębokiej i ciężkiej, nie przesłodzonej, takiej która naprawdę frapuje dopiero po wgłębieniu się w teksty, to polecam "Let Love In" z całego serca.