Absolute Steel sami o sobie mówią, że grają party metal i inspirują się muzyką metalową lat osiemdziesiątych. To zdanie w zasadzie mogłoby wystarczyć za recenzję najnowszej płyty Norwegów zatytułowanej "Womanizer". Szybkie tempa, lubujący się w utrzymywaniu wysokich nut wokal, efekciarskie solówki, chóralne refreny i pojawiające się tu i ówdzie nawiązania do twórczości grup pokroju Motley Crue, Dokken, Warrant, czy Poison mówią same za siebie. Teksty nie grzeszą przeintelektualizowaniem, wystarczy tylko spojrzeć na tytuły utworów: "High Heels and Fishnet Stockings", "Berrun"... W zestawie nie zabrakło akustycznej ballady. Trudno się jednak nie uśmiechnąć, kiedy wokalista, na tle melancholijnej melodii, zbolałym głosem wyśpiewuje tekst "Girls will come / Girls will go / But I've never had a girl like Juicy Lucy" ("Juicy Lucy"). Spośród innych kompozycji wyróżnia się wolny, "kroczący" "Rough Love (Tender Heart)", z posępnym wokalem oscylującym gdzieś pomiędzy Dickinsonem a Dio.

Płyty słucha się przyjemnie, choć u osób uczulonych na pudle może wystąpić reakcja alergiczna. Trudno jednak odmówić piosenkom chwytliwości i swoistego uroku. Jeśli tylko przymknąć oko na zamykające płytę dwa instrumentalne utwory ("Deliverance" i "Opus Suite"), które miały być polem do popisu dla gitarzystów, lecz efekciarstwo w pewnym momencie przekroczyło granice absurdu i zaczęło być drażniące.