zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku czwartek, 28 marca 2024

recenzja: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"

21.05.2001  autor: Tomasz Klimkowski
okładka płyty
Nazwa zespołu: Nick Cave And The Bad Seeds
Tytuł płyty: "No More Shall We Part"
Utwory: As I sat sadly by her side; And no more shall we part; Hallelujah; Love letter; 15 feet of pure white snow; God is in the house; Oh my Lord; Sweetheart come; The sorrowful wife; We came along this road; Gates to the garden; Darker with the day
Wydawcy: Mute Records
Premiera: 2001
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 9

Pierwsze doniesienia (czytaj: pierwsze przesłuchania) nastroiły mą wymagającą osobę bardzo optymistycznie. Naelektryzowały mnie co nie miara. W końcu na niewiele płyt dzisiaj czekam z taką niecierpliwością, co na nowe dzieła szalonego (spokojnego, jeśli ktoś tak woli) Australijczyka. Tymi pierwszymi zasłyszanymi nowinkami były: "15 Feet Of Pure White Snow" i "Sorrowful Wife", przy których to po mym umęczonym od zginania nad książkami grzbiecie przebiegła chmara dzikich mrów. Jedno jest pewne, dawno nie było u mnie tak wielkiego najazdu insektów. To się czuje przy niewielu kompozycjach, w zasadzie tylko przy tych wielkich (jak ktoś się teraz krzywi, to sio, to moje prywatne misterium). Tak myślę. A czas, ten nieubłagany sędzia, orzeknie, czym rację miał. W każdym bądź razie to znów ten upiorny walczyk z artystą szalejącym na zakurzonym parkiecie. Pytam więc, jak daleko stąd do wieczności?

Tak pokrótce przedstawiałby się etap pierwszy.

Etap numer II to wkroczenie do świątyni konsumpcjonizmu i pachnącego snobizmu dla pań zwanej EMPIKiem. Zawiesiłem oko na półce z nowościami i szukanego krążka nie ujrzałem. Myślę sobie, no cóż trzeba będzie jeszcze trochę poczekać. W końcu jeśli czekało się już tyle, etc. Przypadek sprawił jednak, że natknąłem się na listę aktualnych (podkreślone celowo) przebojów, a tam pod numerem 1 nic innego jak "No More Shall We Apart". I tu, nie ukrywam, nastąpił szok. Ujrzałem całe te rzesze balladowych fanów-morderców, których to namnożyło się w naszym kraju co nie miara (połowa z nich "zna" twórczość pana C. tylko z interpretacji polskich "artystów"). Plaga na miarę biblijną nieomal. Szarańcza. Z tego krótkiego oczom objawienia zrodziło się wnet pytanie: czy artysta jest nadal moim artystą? Bo nie ukrywam, w tłumie wcale raźniej mi nie jest.

Jak żywe stanęło mi przed oczami zjawisko, niekorzystne ze wszech miar, związane z zadeptywaniem, całkowicie bezpodstawnym, legend. Myślę tu o grupie Queen, absolutnie genialnym zespole, który swą twórczością zasłużył na tabliczkę z napisem "Exegi monumentum...". Otóż po śmierci jej lidera w roku 1991 wybuchło szaleństwo na punkcie zespołu (nieomal syndrom "pierdolca" u niektórych) przez co do dziś dnia wielu krzywi się na sam dźwięk słowa "queen". Historia znana. Oby nie nastąpiło to samo w przypadku grupy Cave'a ("a kto tu mówi o grupie, jest tylko on..." - powiedział fan).

No dobra, dość tego pieprzenia, etap III. Kurwa mać! One (utwory) nie chcą znużyć. Tak. Jedynie pierwsze przesłuchanie (pobieżne, niedokładne) niczego dobrego nie zapowiadało. Było jednak jak czytanie ksiąchy co dwudzieste słowo. Można się zanudzić samym odliczaniem. Płyta absolutnie nie nudzi, choć trwa 67 minut, a taka długość bywa groźna. Jednak nie w tym przypadku.

"Walk with me under the stars
For it's a clear and easy pleasure
And be happy in my company".

Ja się przespaceruję, możesz być pan pewny panie Cave. Bo kocham ten zgiełk miłości, tak bym chyba to nazwał, element dzięki któremu artystę możemy odróżnić od pozostałej sfory psów. Najbardziej poraża to we wspomnianym już "Sorrowful Wife", niczym ogromnej mocy piorun bijący w wysuszoną ziemię "Światłości w sierpniu" W. Faulknera. Ten klimat to wyżyny. To jego świat. I przy okazji coś co dalekim łukiem omija przystanki dwóch ostatnich płyt, a zagląda do boksów wybudowanych na początku działalności z grupą Bad Seeds. Rzecz świetna. Bez dwóch zdań.

Potknę się o jeszcze jeden kamyczek. Przy okazji ostatniej płyty Nick próbował wmówić nam, iż jego pieśni powinno się traktować jako rzeczy uniwersalne, nie starając się na siłę przyporządkować im adresata. Jednak taka zwodnicza bezstronność jak nie była możliwa wtedy, tak nie jest możliwa i teraz. Pytam, do kogo adresowana jest "Sorrowful Wife"? (mógłbym rzec, iż do Vivianne Carneiro, jednak tego pewien nie jestem, od jakiegoś czasu nie mam żadnych informacji na temat tego, kto jest towarzyszką życia Cave'a, a w załączonym na płycie teledysku widziałem obrączkę (obrożę) na palcu). Jeśli ktoś jest w stanie odpowiedzieć na pytanie to czekam.

Proporcje na nowym wydawnictwie zostały odpowiednio lepiej wyważone niźli miało to miejsce na poprzedniej płycie. Jej odsłuchiwanie w całości mogło nużyć. Tu każdy spokojniejszy fragment jest niczym oaza spokoju (w pełni absorbującego) pomiędzy kilku, w starym stylu zakurzonymi, odjazdami. Mówi się, że jest to wydawnictwo spokojne, liryczne i zadumane. Może i tak, lecz moja percepcja inaczej kazała mi je odbierać. Jako powrót do tych starych, śmierdzących pleśnią, szybką miłością i nożowymi sprawami historii. Cóż, nic na to nie poradzę, a że mi z tym dobrze... Taki na przykład "Oh My Lord" to istny majstersztyk rodem z "Henry's Dream". I choć czasami mamy ochotę krzyknąć: "Nicki więcej czadu, olej Leonarda (Cohena)!", to i tak mamy do czynienia z niezłym odjazdem. Polecam, krótko mówiąc, gorąco polecam.

Wspomnieć wypada mi o kolejnej rzeczy, co do której definitywnie upewniłem się po zaznajomieniu z krążkiem. Otóż onegdaj wprost nienawidziłem damskich chórków paskudzących (tak myślałem kiedyś) nagrania lubianych przeze mnie artystów, na przykład Rogera Watersa. Zalewała mnie krew, gdy zawyła jakaś bladolica piękność. Nie mogłem pojąć, po jakiego gnata Stonesi zabierali babki na trasy, itd. Aż tu nagle trach i pojąłem. Nie powiem dlaczego, bo tego nie wiem. Po prostu od jakiegoś czasu owe uwijające się w niektórych fragmentach panie są wspaniałą przyprawą na muzycznych daniach. Amen. Pisząc to myślę o genialnym "Hallelujah" (och, jak ja nienawidzę tych "ochów" i "achów"), które bez udzielającego się duetu sióstr nie byłby tak samo nęcący jak jest. Jest super końcówka, gdy przed mikrofonami zostają już same panie. Oj, daleko Kylie Minogue (to ta umoczona) do takiej klasy.

P.S. Utwór "God Is In The House" pokazuje twarz artysty-kaznodziei, jego bardzo optymistyczne, obdzielające nadzieją oblicze. Nie jest z nami jeszcze tak źle w naszym królestwie, gdzie nie może zabraknąć tego najważniejszego, absolutnego, do którego, jako do ideału, dążyć chcemy (by nie dać się zwariować otoczeni ze wszech stron przez nie zawsze dobrą codzienność). Pewnej osobie bardzo spodobałaby się ta płyta.

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Feniks77 (gość, IP: 87.239.241.*), 2022-09-02 14:01:10 | odpowiedz | zgłoś
W tamtym czasie żoną Cave'a była już jego obecna małżonka Susie Bick. Pobrali się w 1999 r., w dniu zaćmienia słońca (tak jak opisał w pierwszych wersach "Sorrowful Wife"). A płyta - to jedna z moich najulubieńszych, arcydzieło.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Krasnal Adamu
Krasnal Adamu (wyślij pw), 2019-08-28 18:55:24 | odpowiedz | zgłoś
Robiłem do tej płyty dwa podejścia: gdy była nowością i kilkanaście lat później. Singlowy "15 Feet..." jeszcze mi się w miarę podobał, ale całość mnie nudzi.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Pumpciuś (gość, IP: 89.74.19.*), 2019-08-25 19:20:20 | odpowiedz | zgłoś
Mimo że płyta jest nagrana w tym samym stylu co The Boatman's Call to w odróżnieniu od niej, No More... jest już upopowiona. Jest na niej trochę ckliwych dźwięków i zagrywek jak i ckliwych wokali. Ponadto płyta się ciągnie jak flaki z olejem i jest męcząca. Nick Cave mówił kiedyś w wywiadzie że po Boatman's Call doszedł do ściany i cierpiał na niemoc twórczą i to własnie na No More Shall We Part słychać. Niby ładne granie ale słychać że to jakieś takie wymuszone. Nie słychac już tej lekkości pomysłów jak na Boatman's nie mówiąc już o złotym okresie czyli do Let Love In.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
RadomirW (gość, IP: 89.64.31.*), 2019-08-26 20:24:43 | odpowiedz | zgłoś
Nie pomyliły ci się płyty przypadkiem? Bo to co piszesz, to raczej pasuje do Nocturamy aniżeli No More Shall We Part. Popu tam za wiele nie słyszę, za to w kilku ostrzejszych utworach pojawiają się zagrywki rodem z metalu klimatycznego. Jedno z czym mogę się zgodzić, to że album jest faktycznie za długi, ze dwa, trzy najspokojniejsze kawałki spokojnie można by usunąć. No i te zdarte, starcze wokale Nicka też nie do końca mi leżą, wolę klasyczną dla niego niską barwę. Tym niemniej płyta należy do klasyki jego twórczości, choć jej poziom jest niższy od choćby The Good Son (dla mnie bezdyskusyjny top klimatycznych albumów Nicka).
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Pumpciuś (gość, IP: 80.55.193.*), 2019-08-27 08:03:26 | odpowiedz | zgłoś
Nie, nie pomyliłem. Weźmy chociażby takie utwory jak Fifteen Feet of Pure White Snow i As I Sat Sadly by Her Side z tymi ckliwymi partiami fortepianu. A reszta jakaś mdła jak np.Love Letter.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
RadomirW (gość, IP: 194.30.179.*), 2019-08-27 11:19:11 | odpowiedz | zgłoś
Tego typu melodie pojawiały się też wcześniej na jego albumach. Ja nie widzę w nic złego, wręcz uważam wymienione przez Ciebie kompozycje za jedne z najlepszych z całej płyty.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Pumpciuś (gość, IP: 89.74.19.*), 2019-08-27 15:25:34 | odpowiedz | zgłoś
Ogólnie płyta jest bardzo płaczliwa. Nic Cave był wcześniej już momentami melancholijny ale nie płaczliwy. Przecież Boatman's Call jest płytą bardziej melancholijną i do tego same ballady ale jednak nie płaczliwą. Wcześniej tez bywały utworu stonowane ale jednak miały pazur. A te 2 utwory sa może i dobre ale ckliwe i płaczliwe jak i cały No more Shall We Part
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
jarema37 (wyślij pw), 2019-08-28 06:18:30 | odpowiedz | zgłoś
NMSWP jest dla mnie jedną z ulubionych płyt Cave'a.
Jak flaki z olejem ciągnie się Nocturama. Upopowionej płyty Cave nie nagrał żadnej. No może jakieś pojedyńcze utwory ;), ale każdemu życzyć takiego popu
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
Pumpciuś (gość, IP: 80.55.193.*), 2019-08-28 10:36:37 | odpowiedz | zgłoś
Nie no nagrał. Murder Ballads to uproszczona muzyka z mdławymi melodiami. Co do No More Shall We Part zmieniam zdanie. Wczoraj ją kupiłem, przesłuchałem i uważam że jest jednak świetna.
re: Nick Cave And The Bad Seeds "No More Shall We Part"
RadomirW (gość, IP: 194.30.179.*), 2019-08-28 12:42:42 | odpowiedz | zgłoś
Najpierw krytyka No More Shall We Part, teraz Murder Ballads, że proste utwory popowe - rozumiem że 14-minutowy O'Malley's Bar też należy do tej kategorii? Coraz ciekawszych rzeczy można tu wyczytać.
« Nowsze
1

Oceń płytę:

Aktualna ocena (146 głosów):

 
 
87%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Moonspell "Under Satanae"
- autor: Cemetary Slut

Machine Head "The Blackening"
- autor: Mrozikos667

My Dying Bride "The Light at the end of the World"
- autor: Margaret
- autor: Miki(S)
- autor: Gollum

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?