Na swojej drugiej płycie Virgin Snatch pokazuje pazury w pełnej krasie, dając do zrozumienia, że wydany w grudniu 2003 roku krążek "S.U.C.K." był tylko rozgrzewką, a czas na porządne łojenie nastał dopiero teraz, wraz z premierą "Art of Lying".

Jest to bardzo gitarowa płyta. Od samego początku, aż po ostatnie dźwięki zamykającego album utworu "Paranoia" podstawą są solidne riffy i klasyczne wręcz solówki, będące obligatoryjną częścią niemal wszystkich kompozycji. Te z "Deprived of Dignity" i "Trans for Mansions" mogłyby z powodzeniem ozdobić płytę niejednego z tuzów zagranicznego thrash metalu. W "My Avenger" Virgin Snatch zasuwa niczym Slayer za swoich najbardziej diabelskich czasów. Trochę melodii w refrenie "Flames Purify All" stanowi intrygującą przeciwwagę dla "brudnych" zwrotek. Ciężki utwór tytułowy jest esencją stylu grupy i jednocześnie jednym z najlepszych fragmentów płyty, a ballada "Trust" to jedyny na krążku moment wytchnienia, nie pozbawiony jednak pewnej mocy, tak charakterystycznej dla metalowej klasyki.

Zespół postawił na energiczny czad i wyszedł z tej próby przekonująco. Nawet jeśli melodie pozostają na ogół gdzieś z tyłu, a Zielony ogranicza wokal do szorstkiego wrzasku (pomijając balladowy "Trust" i kilka pomniejszych fragmentów paru innych utworów), to jednak zespołowi udało się uniknąć monotonni. Riffy, chociaż są ze stali, odznaczają się dużą plastycznością, a nawet najagresywniejsze solówki mają w sobie sporo feelingu. Wszystko to sprawia, że całość, pomimo że może niewiele wnosi do muzyki, to jednak brzmi porywająco.