Przy pierwszym przesłuchaniu ta płytka wywołała we mnie mieszane uczucia. Nie przepadam za heavy metalem, kojarzącym mi się z kastratami i tekstami w stylu "aaa, eee zabiłem smoka!".

Przede wszystkim całkowicie zmieniły się wokale. Wprawdzie Tim Aymar operuje głównie w wysokich rejestrach i śpiewa czysto, jednak dopiero po kuracji adaptacyjnej (Helloween, Hammerfall, Manowar...) stwierdziłem, że jednak nie wyje on tak nieludzko/chłopięco/dziewczęco jak wokaliści tych zespołów. Dodatkową zaletą jest to, że teksty napisał Chuck Schuldiner, tak więc nie traktują one o smokach, rycerzach, bitwach, mieczach etc. Od ostatniego wcielenia Death odróżnia grupę także basista. Wprawdzie Scott Clendenin "dobrym basistą był", ale Steve DiGorgio go deklasuje. Zresztą każdy instrument jest tu ważny. Wszyscy muzycy są perfekcjonistami. Podkreśla to wspaniałe, selektywne brzmienie znane z "Symbolic" i "The Sound Of Perseverance". Każdy instrument ma tu swoje miejsce. Muzyka jest bardzo dobrze zaaranżowana, każdy jej element jest tam, gdzie powinien. Solowe partie gitar logicznie wynikają z toku utworu. Nie ma tu schematu "intro-zwrotka-refren-zwrotka-refren-zwrotka-solo-refren-intro", znanego choćby z płyty "Youthanasia" zespołu Megadeth, czy paru innych albumów, które są po prostu nudne, choć udzielają się tam równie dobrzy instrumentaliści i wokaliści o niebo bardziej strawni od Tima Aymara.

Polecam tę płytę wszystkim, niektórym jednak dopiero po tym, jak wyzbędą się uprzedzeń.