zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku piątek, 29 marca 2024

recenzja: Led Zeppelin "I"

28.01.2013  autor: Piotr Karasiński
okładka płyty
Nazwa zespołu: Led Zeppelin
Tytuł płyty: "I"
Utwory: Good Times Bad Times; Baby, I'm Gonna Leave You; You Shook Me; Dazed And Confused; Your Time Is Gonna Come; Black Mountain Side; Communication Breakdown; I Can't Quit You Baby; How Many More Times
Wykonawcy: Robert Plant - wokal; Jimmy Page - gitara; John Paul Jones - gitara basowa; John "Bonzo" Bonham - instrumenty perkusyjne
Wydawcy: Atlantic Recording Corp.
Premiera: 1969
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 8

"Album 'Led Zeppelin' miał znakomitą atmosferę, oni tworzyli rzeczy, jakich nikt wcześniej nie słyszał. Istniały zespoły grające mieszankę bluesa i rocka, ale to było inne".

"Byli pochodną Cream, ale mieli znacznie większy ciężar gitar. Jack Bruce z Cream był tak naprawdę wokalistą jazzowym i bluesowym, a Robert wiedział, jak dorzucić do pieca. Led Zeppelin przenieśli to na nowy poziom. To była moc! I nagle stało się to nową formułą muzyki. Nawet Hendrix zaczynał ulegać zmęczeniu. Zaczął iść w kierunku jazzu. Zeppelini zregenerowali scenę".

"Może nie jest to najwspanialsza płyta Led Zeppelin. Nagrali pewnie lepsze. Ale dla mnie osobiście znaczy więcej niż wszystkie inne. Pamiętam ją bowiem jako tę, która zmieniła wszystko. Była jak potężny cios pięścią w nos. Nikt wcześniej tak nie grał. To było jedno wielkie łubudu! Ale czy to na pewno było heavy? Może i tak. Weźmy numer taki, jak 'Communication Breakdown'. Ile w tej muzyce było furii! W muzyce i w głosie Roberta Planta. Nikt nie śpiewał tak jak on oprócz Terry'ego Reida, który był pewnie jego wzorem".

Właściwie tymi trzema wypowiedziami Tony'ego Iommiego z Black Sabbath, Rogera Daltrey'a z The Who oraz Burke'a Shelley'a z Budgie mógłbym zakończyć recenzję płyty "Led Zeppelin I", jednego z najważniejszych debiutów w historii rocka.

Znani już wcześniej pod nazwą The New Yardbirds, członkowie Led Zeppelin w 1969 roku weszli do studia, by zarejestrować materiał, który miał wywrócić świat bluesa i rocka do góry nogami. Krążek składała się w większości z piosenek, które muzycy grali wcześniej na koncertach. A były to standardy bluesowe, nowocześnie zaaranżowane. Jedynym błędem, jaki zrobili Anglicy na początku, było podpisanie utworów swoimi nazwiskami, gdy w rzeczywistości były to kompozycje innych muzyków. Band później miał spore kłopoty z wymiarem sprawiedliwości.

Wydawnictwo otwiera jedna z moich ulubionych piosenek Led Zeppelin - "Good Times, Bad Times". Zapowiada ona moc i energię, jakie będą towarzyszyły całej płycie. Ale zaraz następuje zmiana klimatu, wchodzi "Baby, I'm Gonna Leave You" autorstwa Anne Bredon. Nostalgiczna ballada z pięknymi przejściami i zmianami tempa. W przyszłości usłyszymy równie genialne "Since I've Been Loving You" oraz niezapomniane "Stairway To Heaven", oparte na podobnej myśli kompozycyjnej. Generalnie utwory za bardzo nie odbiegają od siebie jakością. A jest ona znakomita. Dostajemy tutaj hymnowy "Your Time Is Gonna Come", energetyzujący i szybki "Communication Breakdown" czy dłuższe formy, jak np. "How Many More Times", wszystko oczywiście okraszone zwalającymi z nóg popisami Page'a i genialną sekcją rytmiczną, za którą odpowiedzialni byli Bonham i Jones. Nigdy nie przepadałem za wokalem Planta, ale to, co robi ze swoim głosem w "Dazed And Confuzed", za każdym razem sprawia, że kapcie spadają mi z wrażenia. W tym miejscu warto polecić wszystkim wykonanie tego kawałka z płyty "How The West Was Won" - najwyższa światowa klasa.

Pierwsze dzieło Brytyjczyków nie ma słabego punktu i nie mam się do czego przyczepić. Muzyka jest jednocześnie ciężka i gra leciutko, więc przyjemnie się jej słucha. Tak opisali pierwsze wrażenia po usłyszeniu kapeli panowie z The Who i właśnie wtedy powstała nazwa Led Zeppelin, po kilku kosmetycznych poprawkach menedżera grupy Petera Granta.

Okładka albumu przedstawia katastrofę sterowca Hindenburg i jest jak najbardziej adekwatna do muzyki zawartej na krążku, ponieważ w tamtym czasie był to prawdziwy wybuch energii, a fala uderzeniowa, która bucha z każdej sekundy tej płyty, sprawiła iż zespół z marszu stał się gwiazdą światowego formatu.

Ciężko pisze się o legendach oraz o rzeczach oczywistych. Więc już kończę, polecając wszystkim ten album. Kto go jeszcze nie zna, powinien się wstydzić i jak najszybciej uzupełnić braki.

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Led Zeppelin "I"
wac
wac (wyślij pw), 2014-09-16 10:49:27 | odpowiedz | zgłoś
Mr Bungle "California" - połączenie 10 razy większej ilości stylów muzycznych
nie chcę brzmieć bucowato ale jakoś trudno mi przyjąć stwierdzenie, że Pearl Jam łączył tyle muzycznych stylów co nikt inny...tak może powiedzieć ktoś kto oprócz PJ zna Nirvanę, bo już chyba Soundgarden - by nie szukać daleko - łączy ich więcej
ale rozumiem, że jak ktoś lubi to nie da się go przekonać :)
re: Led Zeppelin "I"
Wolrad
Wolrad (wyślij pw), 2014-09-16 22:00:34 | odpowiedz | zgłoś
Mr Bumgle łączy wiele stylów, znam i lubię. Ale tu mamy do czynienia z jajcarskim rockiem raz lepszym, a innym razem słabszym. Dopiero Patton w FNM połaczył klasę z jajcarstwem na najwyższym światowym poziomie. Płyty często dopracowane do perfekcji.

Soungarden zawsze był bardziej metalowy niż PJ i siłą rzeczy był i jest mniej różnorodny.
re: Led Zeppelin "I"
Marcin Kutera (wyślij pw), 2014-09-22 09:16:25 | odpowiedz | zgłoś
Soundgarden nie był metalowy i to chyba bardziej oni aniżeli PJ - nawiązywali do Led Zeppelin
re: Led Zeppelin "I"
wac
wac (wyślij pw), 2014-09-23 00:29:59 | odpowiedz | zgłoś
nieraz słyszałem opinię, że Soundgarden jest (był) metalowy - nie wiem, obstawiam, że to wokal Cornella takie skojarzenia budzi i Jesus Christ Pose (co za kawałek...JFC)
re: Led Zeppelin "I"
Marcin Kutera (wyślij pw), 2014-09-22 09:07:44 | odpowiedz | zgłoś
końcówka lat 80. to akurat była wspaniała i nie tylko może kojarzyć się z takimi ikonami jak Slayer, Metallica, Iron Maiden itd... czy już wtedy Death (za Leprosy), Sepultura (szczególnie za Beneath The Remains).
Ponadto przełomowym momentem był album Scum - Napalm Death.
Akurat wtedy wychodziły piękne albumy Nicka Cave'a., Midnight Oil, Depeche Mode, Clan of Xymox, Ministry, Crime'ów, Swans, Killing Joke, Front 442, Laibach, Beastie Boys.
Jeśli chodzi o grunge - to bardzo ważnymi albumami są: Rehab Doll - Green River i Bleach - Nirvany.
re: Led Zeppelin "I"
pik (gość, IP: 83.31.149.*), 2014-09-15 22:02:30 | odpowiedz | zgłoś
mnie lata 80-te kojarzą się z The Beatles :) a co do PJ tak lubiłem ich pierwsze trzy płyty, No Code już mniej ale słuchałem bo to promując ten krążek przyjechali na Torwar, a i na koniec napisze to po raz n-ty najlepszym albumem tej epoki była, jest i będzie na wieki wieków Above - Mad Season. koniec. dobranoc
re: Led Zeppelin "I"
Wolrad
Wolrad (wyślij pw), 2014-09-15 22:34:41 | odpowiedz | zgłoś
A mi 2013 rok nie wiedziec czemu kojarzy się tylko z Elvisem. Może jako jedyny nagrał dobry materiał? :)

Mad Season i płyta Above jest wspaniała.
Ale ja także lubię PJ + Neil Young czyli płytę Mirror Ball oraz Temple of the Dog. Obie płyty są trochę zapomniane, a przecież
niesamowite.
re: Led Zeppelin "I"
RadomirW (gość, IP: 193.219.114.*), 2014-09-16 09:51:51 | odpowiedz | zgłoś
Wolrad ja bym bardzo chciał by dziś w muzyce rockowej był taki "kryzys" i "nuda" jak w drugiej połowie lat 80-ych i na przełomie lat 80-ych i 90-ych. Już sam debiut Guns n Roses kasuje większość płyt grungowców może poza Dirt Alice in Chains. Use your Illusion zresztą niewiele słabsze. A do tego 2 pierwsze Danzigi, Electric The Cult, Joshua Tree i Achtung Baby U2, Blood sugar sex and magic Red hotów, Disintegration The Cure, pierwsze 3 płyty Fields of the Nephilim, Floodland i Vision thing Sisters of mercy, Pump Aerosmith, Razors Edge AC/DC i wiele wiele innych klasycznych dzisiaj płyt. A to wszystko wyszło w podobno kryzysowym okresie - ten rzekomy kryzys to sobie spece w MTV wymyślili, by łatwiej było sprzedać różne Nirvany i Pearl Jamy właśnie, ale nijak to się miało do rzeczywistości. Prawdziwy kryzys rocka to mamy teraz, gdzie świeżej, odkrywczej albo przynajmniej wtórnej ale fajnej muzyki w tym gatunku jest jak na lekarstwo.
re: Led Zeppelin "I"
wac
wac (wyślij pw), 2014-09-16 19:10:09 | odpowiedz | zgłoś
Radomir W - lubię to!
teraz to nie ma wcale muzyki rockowej z jajami więc tematu też
re: Led Zeppelin "I"
Wolrad
Wolrad (wyślij pw), 2014-09-16 21:52:58 | odpowiedz | zgłoś
Ale to co wymieniasz to już w większości początek wspaniałych lat 90. Nawet jeżeli wymienione zespoły nagrały coś dobrego w latach 80, to i tak wzrost popularności nastąpił w latach 90.

Oczywiście Appetite for Destruction z 1987 to całkowita klasyka, chyba ich najlepsza płyta, zapomniałem wymienić. Ale Use your Illusion płyty Gunsów to już lata 90. Podobnie z Blood Sugar, czy Achtung Baby. Co z tego, ze RHCP nagrali Mother's Milk w latach 80, skoro dopiero BSSM dało im ogromną popularność. ACDC nie pasuje mi, więc bardziej liczę do kanonu kierowców ciężarówek. The Cure wymieniłem i zawsze będzie dla mnie wielkim zespołem.

Oceń płytę:

Aktualna ocena (146 głosów):

 
 
83%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

All My Life "All My Life"
- autor: RJF

King Crimson "In the Court of the Crimson King"
- autor: Grzegorz Kawecki

Black Sabbath "13"
- autor: Dominik Zawadzki

Kreator "Phantom Antichrist"
- autor: Megakruk

Megadeth "Countdown To Extinction"
- autor: Megakruk

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?