strona: 2 z 3

28 lutego: Immortal "At The Heart Of Winter" (recenzja) - najlepszy album Norwegów. Wiejący chłodem i surowością, a przy tym zadziwiająco melodyjny i wpadający w ucho. Dzieło skończone.

2 marca: Dimmu Borgir "Spiritual Black Dimensions" (recenzja 1, recenzja 2) - definicja symfonicznego black metalu i najbardziej "chwytliwy" album Norwegów.

20 kwietnia: In The Woods... "Strange In Stereo" (recenzja) - jeszcze bardziej awangardowa płyta od poprzedniczki. Piękne dźwięki, które uzależniają. Szkoda, że to ostatni album Norwegów.

13 maja: Control Denied "The Fragile Art Of Existence" (recenzja) - kopalnia genialnych riffów i jeszcze lepszych solówek autorstwa nieodżałowanego Chucka. Wstyd nie znać.

2 czerwca: Lacrimosa "Elodia" (recenzja 1, recenzja 2, recenzja 3) - absolutnie epokowe i ponadczasowe dzieło, którego zespołowi nie udało się już nigdy przebić.

21 czerwca: Anathema "Judgement" (recenzja 1, recenzja 2, recenzja 3) - najpiękniejsza płyta Brytyjczyków, którzy na tym albumie definitywnie żegnają się ze sceną stricte metalową. Płyta poruszająca do żywego.

28 czerwca: Testament "The Gathering" (recenzja 1, recenzja 2) - brutalny, porywający i bezkompromisowy album, który pokazał wówczas, że thrash metal jest wciąż żywy. No ale jak w takim składzie słabą płytę nagrać?

22 sierpnia: Lux Occulta "My Guardian Anger" (recenzja 1, recenzja 2) - album totalnie awangardowy, łamiący wszelkie zasady obowiązujące w ówczesnym black metalu. Szkoda, że tak nieliczna grupa fanów metalu zna tę płytę.

6 września: Satyricon "Rebel Extravaganza" (recenzja 1, recenzja 2, recenzja 3) - brudny, zatęchły, przerażający album, którego awangardowość do dziś odstrasza nawet zagorzałych fanów Satyricon. Niesamowite dzieło.