zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku czwartek, 28 marca 2024

recenzja: Dream Theater "A Dramatic Turn of Events"

13.09.2011  autor: Tomasz "YtseMan" Wącławski
okładka płyty
Nazwa zespołu: Dream Theater
Tytuł płyty: "A Dramatic Turn of Events"
Utwory: On the Backs of Angels; Build Me Up, Break Me Down; Lost Not Forgotten; This is the Life; The Shaman's Trance; Outcry; Far From Heaven; Breaking All Illusions; Beneath The Surface
Wykonawcy: James LaBrie - wokal; John Petrucci - gitara; Jordan Rudess - instrumenty klawiszowe; John Myung - gitara basowa; Mike Mangini - instrumenty perkusyjne
Wydawcy: Roadrunner Records
Premiera: 12.09.2011
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 9

Nie da się inaczej zacząć opisu nowej płyty Dream Theater, jak wspominając o odejściu jednego ze współzałożycieli grupy, Mike'a Portnoy'a. Myślę, że dla wszystkich fanów zespołu - włączając mnie - informacja ta była szokiem, który jeszcze się pogłębił, gdy potem pojawiły się przecieki, że Mike chciał sprawę załagodzić, ale reszta zespołu "grzecznie" mu odmówiła. Takie rozstanie z osobą, która była bardzo mocno (może nawet najbardziej ze wszystkich, uwzględniając działalność marketingowo - bootlegową) zaangażowana w pchanie wózka z napisem DT do przodu, zdecydowanie mi się nie spodobała. Portnoy to znakomity perkusista i kompozytor, razem z Petruccim główny tekściarz zespołu, a przede wszystkim - jego lider i muzyczna osobowość.

Niezależnie od tego, na nową płytę Dream Theater czekałem z niecierpliwością i miałem nadzieję, że będzie udana, tym bardziej, że jej poprzedniczkę uważam za zdecydowanie najsłabszą pozycję w dyskografii zespołu. Z drugiej strony nie mogłem też nic poradzić na to, że w mojej głowie usadowił się mały diabełek, który tylko czekał, żeby po tym albumie "pojechać". Żeby się kwaśno skrzywić i z miną malkontenta stwierdzić, że bez Mike'a to nie to samo, że słabo i bez polotu... Ale po zapoznaniu się z "A Dramatic Turn of Events" diabełka nie ma. Zostały same superlatywy. Prawie...

Przy tak złożonych utworach, jak w przypadku Teatru Marzeń, dwa-trzy odsłuchy to za mało, żeby wyłapać poszczególne motywy, pomysły, solówki i melodie. Ale już wtedy zaczynają się tlić jakieś "hasła przewodnie" - w tym przypadku pierwsze, co przyszło mi do głowy, to świeżość. Coś, czego brakowało mi już trochę na "Octavarium" oraz "Systematic Chaos", a "Black Clouds..." kulało pod tym względem bardzo mocno. Na nowej płycie jest polot, lekkość i radość grania; jest tu też nieco delikatniej, bardziej rockowo. Świetnie udało się wyważyć poszczególne elementy: partie spokojniejsze są oddechem, są melodyjne, a nie nudzą i nie są rozwleczone na siłę (z jednym wyjątkiem). Partie ostrzejsze z kolei mają odpowiedni ciężar i agresywność, ale nie przytłaczają i nie nużą. Fragmenty instrumentalne są odpowiednio poplątane rytmicznie, momentami mają wręcz szaleńczą dynamikę, są szybkie, rozbiegane i bardzo dopracowane aranżacyjnie, a przy tym pozostały klarowne i chwytliwe.

Stylistycznie "A Dramatic..." to swego rodzaju powrót do źródeł - jest tu bowiem bardzo wiele z klimatu płyt nagrywanych w latach 90-tych. Partie instrumentalne kojarzyć się mogą z "Images And Words", elementy cięższe przywołują z kolei "Awake", a te delikatniejsze, balladowe - "Falling Into Infinity" (choćby początkowe fragmenty "Outcry" czy "Bridges..."). Mamy też rozmach, chwilami potężne, majestatyczne, orkiestrowe brzmienie; pojawiają się chóry ("On The Backs...", "Bridges..."), a w ramach "doprawiania" pojawia się kilka specjalnych "efektów dźwiękowych" (orzeł, galopujące konie czy kapiąca woda). Niestety, trafił się też fragment katastrofalnie wręcz nieudany (to jest to pierwsze "prawie") - na początku i na końcu "Bridges In The Sky" pojawia się jakieś ryko - charczenie, które ma zapewne obrazować szamańskie zaklęcie (ten numer miał oryginalnie tytuł "The Shaman's Trance"), ale to, co słyszymy - choć trwa tylko kilkanaście sekund - jest niezwykle irytujące i wręcz... niesmaczne.

Jeśli chodzi o postawę muzyków, to po pierwsze John Petrucci jest wszędzie. Niemal dosłownie - gitara dominuje i jest niesamowicie wszędobylska. Jeden riff goni następny, podkład gitarowy ściga się z solówką, momentami riffy nawet jakby "udają" perkusję. Ale skarżyć się nie można, bo zdecydowanie ilość idzie tu w parze z jakością. Na marginesie, Petrucci zagarnął też dla siebie niemal w całości pisanie tekstów - tylko "Far From Heaven" wyszło spod pióra LaBrie - wszystkie pozostałe napisał gitarzysta ("Breaking All Illusion" wspólnie z Johnem Myungiem).

Bardzo zaskakująco - a przy tym znakomicie - wypada Jordan Rudess. Po pierwsze: nie ma tu zbyt wielu tak typowych dla niego popisów - Jordan skupił się na współpracy z zespołem, a w szczególności z Petruccim. Po drugie: sięgnął po bardzo różnorodne brzmienia - czy to orkiestrowe, czy smyczkowe, czy fortepianowe; pojawia się także moog czy folkowo brzmiący flet. Bodaj najbardziej charakterystycznym momentem jest rozpoczynająca się ok. 5 minuty partia instrumentalna "Breaking All Illusions", której nie da się nazwać inaczej jak fenomenalną.

W bardzo dobrej formie jest także LaBrie, który śpiewa w stylu znanym ze "Scenes From A Memory" czy "Train Of Thought". Mamy więc odpuszczenie wysokich rejestrów i skupienie się na wpasowaniu w muzykę; mamy też dobre i bardzo dobre linie melodyczne (szczególnie "Lost Not Forgotten", "Breaking All Illusions", "Beneath The Surface" czy "wynurzające" się z cięższych fragmentów stonowane zwrotki "Outcry").

John Myung jak zwykle robi swoje, ma parę bardzo ciekawych partii (np. pod solówką "Lost Not Forgotten" czy na początku i w partii instrumentalnej "Breaking All...") i stosunkowo często swoje linie odgrywa niezależnie od perkusji, a nie razem z nią.

Zdecydowanie najsłabiej wypadł Mike Mangini. Może za krótko był z kapelą, może ma inny styl grania - tak czy inaczej partie perkusji są schowane w tle, mało słyszalne i ciężko zawiesić na nich ucho. Wyjątki to refren "Lost Not..." oraz momenty w "Bridges..." - jeśli Mangini chce zająć miejsce Portnoy'a na stałe, a nie być tylko sesyjnym grajkiem, musi bębnić w taki właśnie sposób.

Wszystkie powyższe elementy złożyły się na powstanie dziewięciu nagrań, z czego cztery są krótsze (poniżej 7 minut) i relatywnie jednorodne stylistycznie (trzy ballady oraz jedno mocniejsze łojenie), natomiast pozostałych pięć to rozbudowane, typowe dla DT formy muzyczne. Co do dłuższych nagrań, to wszystkie prezentują poziom co najmniej bardzo dobry, ale mamy też utwory wręcz wybitne i godne zestawiania z największymi dokonaniami zespołu. Na pewno zaliczyłbym do tego grona "Breaking All Illusions" z bardzo fajnym brzmieniem basu, kapitalną częścią instrumentalną oraz powalającą solówką Petrucciego, którego gitara "śpiewa" tu w iście satrianowskim stylu. Ten sam, rewelacyjny poziom, to także "Lost Not Forgotten". Kompozycja najmocniej przesiąknięta klimatem "Images And Words" - nie w sensie kopiowania, ale nastroju i sposobu aranżacji. Po spokojnym otwarciu z pięknymi klawiszami mamy nieco szaloną partię instrumentalną (trochę jak w "Metropolis p. 1"), potem mocarny, intensywny riff (jakby "Pull Me Under"), wreszcie szybka, ostra i zamotana solówka Petrucciego (kojarząca się z "Under A Glass Moon") i dynamiczne klawiszowa jazda (kłania się "Take The Time"). "Outcry" to trzecie nagranie, które zaliczam do ekstraklasy. Podniosły nastrój, rozmach, majestatyczna partia klawiszowa i mocny riff, a następnie pokręcona część instrumentalna, trochę jazzrockowa, trochę pachnąca Liquid Tension Experiment, trochę "Scenes From...", a trochę Rush.

"Bridges In The Sky" naszpikowany świetnymi, orientalnymi ozdobnikami oraz "On The Backs..." z monumentalnie brzmiącymi partiami chórów, to nadal poziom bardzo wysoki, choć jednak już minimalnie słabszy i nie tak powalający, jak wyżej wymieniona trójka.

Jeśli chodzi o spokojniejsze nagrania to mamy ich trzy - każde w nieco innym stylu. Znakomite jest jest "Beneath The Surface", będące swego rodzaju miksem "Take Away My Pain" oraz "The Silent Man"; mogące się kojarzyć też z "Silent Lucidity" Queensryche. W głównej roli gitara akustyczna, spokojnie budujący frazy wokal z odpowiednim ładunkiem emocji, przykuwająca uwagę melodia, a do tego krótkie, ale bardzo ciekawe solo Jordane Rudessa, odegrane trochę w stylu jego poprzednika, Dereka Sheriniana. Dla mnie rewelacja. Dobre, choć nieco zbyt długie, jest też "This Is The Life", które przez swój nieco podniosły klimat, brzmienie klawiszy oraz melodykę może się kojarzyć z Vanden Plas.

Nie udało się natomiast fortepianowo - wokalne "Far From Heaven", które jest nieco pozbawione wyrazu. Brakuje tu jakiegoś "haczyka" oraz ikry - mam tu trochę poczucie straconej szansy, bo w okolicach 2,5 minuty numer zaczyna się fajnie rozkręcać i przyspieszać - gdyby pójść w tę stronę, to efekt mógłby być naprawdę dobry. Ale niestety - "wtyczka" szybko zostaje wyciągnięta i znów wracamy do lekkiego "przynudzania". "Build Me Up, Break Me Down" natomiast to utwór w stylu "Caught In The Web" z albumu "Awake". Wstęp pachnie trochę Mansonem, a potem wchodzi ostre, thrashowe mielenie z mocnymi klawiszami w tle. Jest agresywnie, ciężko i odpowiednio intensywnie, a całość rozjaśnia melodyjny refren i nostalgiczne klawisze w końcówce.

Podsumowując: nowy album Drimów to dla mnie powrót to bardzo wysokiej formy. Poziomowi największych dzieł zespołu, którymi dla mnie są "Images And Words", "Awake" oraz "Scenes From A Memory", dorównać się tu niestety nie udało. Ale według mnie "A Dramatic..." jak najbardziej można zestawiać z albumami pozostającymi tylko o krok za tą trójką, a więc "Six Degrees Of Inner Turbulence" oraz "Train Of Thought". Jednocześnie jest to najlepszy album Dream Theater od 8 lat.

Komentarze
Dodaj komentarz »
Z bólem ale płyta rozczarowała:(
Fan Dreamów (gość, IP: 89.76.170.*), 2012-05-30 23:29:33 | odpowiedz | zgłoś
To chyba jedna z pierwszych płyt DT której nie mogłem wysłuchać do końca, cały czas próbuje się przekonać ale jak dotąd mi się nie udało. Na samym starcie już słychać że brzmienie i realizacja w tym mastering jest po prostu bez jaj. Nie ma tego kopa porównują do poprzednich albumów, JP co płyte ulepsza swoje brzmienie i szczerze mówiąc jest ono coraz gorsze, nawet ciężkie riffy na 7 strunowej gitarze brzmią jakoś mdle i bez powera choćby takiego jakiego miał na systematic chaos, to odnosnie gitary rytmicznej co do solowej brzmi juz ona znacznie lepiej i to jedyne co mi sie tutaj podoba. Klawisze JR po prostu męczą, raz jakiś gothic climat tragiczny zreszta a później jedna wielka kakofonia dźwięków, aranżacje przypominają zlepek przypadkowych riffów poklejonych ze soba bez większego sensu. Czuc też brak tej magii jaka mieli wczesniej, ten album jest jakby zrobiony na siłę. Mam wrażenie z MM nowy perkusista gra na tym albumie pod dyktando Pietruchy i nie było jakby zbyt dużo miejsca na jego pomysły. Brak też mi tego "przyjeb*nia" jakie dawał Portnoy i mocy. MM to świetny perkusista ale chyba musi sie jeszcze dotrzec z chłopakami, więcej feelingu czułem w grze Portnoya i lepszym kandydatem na nowego perkusiste do DT byłby Mineman, pomijajac to i wracajac do albumu jest poprrostu słaby, najlepszy utwór to nr 4 This is the Life w którym coś się dzieje i trochę rusza oraz nr 8 Breaking All Illusions w którym jest przepiękne solo w stylu pink floyd, natomiast reszta mnie nudzi. To chyba pierwszy album DT który mnie rozczarował zaznaczam że swoją przygodę z tym zespołem zacząłem od Metropolis pt 2i już po tym albumie stałem się wiernym fanem, podsumowując płyta stoi na półce czasem puszczam ją jeszcze w aucie ale czekam na następną bo ta mnie nie powaliła.
re: Z bólem ale płyta rozczarowała:(
Fixitinthemix (gość, IP: 46.170.26.*), 2012-05-31 09:16:25 | odpowiedz | zgłoś
Mastering bez jaj? A wiesz, co to i po co jest mastering? Sorry za offtop, ale to jest słabe, jak ktoś chce pisać mądre rzeczy, a na dzień dobry pokazuje, że o wielu z nich nie ma zielonego pojęcia.
re: Z bólem ale płyta rozczarowała:(
Fan dreamów cd (gość, IP: 89.79.80.*), 2012-06-01 10:35:18 | odpowiedz | zgłoś
Oczywiście że wiem co to jest mastering (nie będę Ci tu przytaczał regułek z Wikipedii ani też wyjaśnień ze stron studiów nagraniowych, które o tym piszą i omawiają) niemniej jednak powiem krótko mastering to efekt końcowy nagrania, rozmieszczania instrumentów jest jedną z jego elementów itd. tutaj gary MM są schowane z tyłu co wpływa na całość i głównie o to mi chodzi pisząc że mastering jest bez jaj.
re: Z bólem ale płyta rozczarowała:(
gsrpkk (gość, IP: 178.36.5.*), 2012-06-01 15:59:20 | odpowiedz | zgłoś
No to niestety jesteś typowym mądralą który używa słowa mastering 1. nie rozróżniając go od pojęcia 'miks' 2. nie wiedząc o co chodzi, ale gdzieś przeczytał że przez mastering płyty mają brzmienie bez kopa, i tak powtarza.
re: Z bólem ale płyta rozczarowała:(
Fan dreamów cd2 (gość, IP: 89.79.80.*), 2012-06-01 23:55:58 | odpowiedz | zgłoś
ech Mądrala pozdrawia jakby nie było Dreamy zawsze zajebiste:) Chociaż ta płyta średnio mi leży...
Jest moc!!!
4ACDC.Rhythm
4ACDC.Rhythm (wyślij pw), 2012-02-02 18:05:07 | odpowiedz | zgłoś
A ja niedawno zacząłem słuchać Drimów i cóż mogę powiedzieć, genialny zespół - kiedy słucham The Bridges In The Sky (mój ulubiony kawałek), to po prostu odpływam.

Polecam wszystkim bardzo, cały nowy album, byłem na koncercie w Poznaniu, świetna płyta, znakomite utwory - "A Dramatic Turn of Events", polecam. !!
Smutek po Pornoyu, ale płyta świetna
Drumfan (gość, IP: 178.73.25.*), 2012-01-31 00:18:25 | odpowiedz | zgłoś
A Dramatic Turn of Events to swietna płyta, najlepsza od czasów Metropolis pt. II Scenes From Memory z roku 1999.

Jestem fanem Dt od 1994 roku, znam ich dyskografię nie tylko od strony nowych produkcji z lat 2005-2011, ale także to "prawdziwe DT" od 89'.

Mike Pornoty byl motorem zespolu, jego odejscie to ogromny cios dla zespolu, ale przyznam ze jestem calkowicie zaskoczony nową płytą. Chyba nastąpił wielki powrót do starego DT - zapewne 80% gratulacji nalezy się Johnowi P.
Jak zwykle muzyczny mózg DT.
chcecie album roku?
pik (gość, IP: 95.49.179.*), 2012-01-04 13:17:03 | odpowiedz | zgłoś
proszę bardzo: Pendragon - Passion. wg. mnie krażek niszczy DT, Volverine, Opeth itd. itp. cudowna muza!
re: chcecie album roku?
xJarema (gość, IP: 85.202.51.*), 2012-02-07 10:13:59 | odpowiedz | zgłoś
sorry kolego, ale passion odstaje jednak do DT Dramatic... trochę nie ta liga. Pendragon stworzył płytę stosunkowo prostymi kompozycjami. płyta bardzo dobra, jednak bez konkurencji dla DT. Szczerze to nie dorównuje nawet niby najsłabszej w historii DT Black Clouds..
Chcecie świerzosci!!!Posłuchajcie tego
saxon01 (gość, IP: 83.11.224.*), 2011-12-17 19:49:10 | odpowiedz | zgłoś
Wolverine - Communication Lost płyta roku 2011,mysle ze po Ayreon-10011001 z 2008,nie było tak wspaniałej płyty progresywnej w metalu,posłuchajcie sobie!!!czekam na opinie a redakcja niech ruszy 4litery,i zrobi recenzje tych płyt!!!
« Nowsze
1

Oceń płytę:

Aktualna ocena (251 głosów):

 
 
72%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Decapitated "Carnival Is Forever"
- autor: Megakruk

Vader "Welcome To The Morbid Reich"
- autor: Megakruk

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?