Drugi krążek słynnej Armii, stworzonej w 1985 roku przez wokalistę Tomasza Budzyńskiego (wcześniej Siekiera) oraz gitarzystę Roberta Brylewskiego (Kryzys, Brygada Kryzys, Izrael) to porcja solidnego, energetycznego, ale nawet ja na tamte czasy (album wydany został w roku 1990) archaicznego hard rocka.

Dla mnie Armia jest jednym z czołowych polskich zespołów nurtu punk/harcore (z domieszką klasycznego metalu rodem z lat osiemdziesiątych). Punkowa motoryka spotyka się tu często z topornymi, blacksabbathowymi riffami i drapieżnym, hardcore'owym brzmieniem. Ta mieszanka daje bardzo przyzwoity efekt - mamy przed sobą niezwykle nęcącą i apetyczną rockową pożywkę. Od czasu do czasu muzycy okraszają to wszystko niespodziewanie ciekawą harmonią, w pewnym sensie wyłamującą muzykę z sztywnego hardrockowego schematu, wprowadzając element nieprzewidywalności i urozmaicenia. Największymi minusami są dla mnie: zbytnia skostniałość formy i konserawyzm brzmieniowy (wyjątków jest za mało...) oraz nudny, pompatyczny wokal, który razi swą sztuczną podniosłością i obniża przyjemność obcowania z nagraniem.

Podsumowając - reedyje Armii to bardzo dobra i chwalebna idea, gdyż mało na polskim rynku kapel, które mogłyby się poszczycić podobną klasą. Niestety, jest to raczej smutna refleksja...