Szwedzcy heavymetalowcy z Nocturnal Rites zmienili wokalistę, dokonali ponadto refleksji nad dotychczasową twórczością, no i doszli do wniosku, że nie było ostro. Owszem, kawałki kapeli były melodyjne, gitarowe, ale czad nie był na pierwszym miejscu. Po zmianie brzmienia jest lepiej i kiedy sztandarowy okaz szwedzkiego heavy metalu - Hammerfall - schodzi zupełnie na psy, Nocturniacy przypomnieli sobie do czego służą gitary i co można z ich pomocą zrobić z uszami. Zresztą, nawiasem mówiąc, zawsze wolałem Nocturnal Rites z tą ich barbarzyńskością w tekstach od cukierkowatego Hammerfalla.

"Afterlife" nadal jest melodyjnym albumem, ale o wiele cięższe gitary dodały tej muzyce niezbędnej mocy. Jonny Lindkvist na stanowisku wokalisty sprawuje się też lepiej od poprzednika, posiada większą skalę głosu oraz śpiewa z większą siłą, przypominając nieraz faceta, który był wokalistą na "Chapter VI" Candlemass. Moimi faworytami są "Temple Of The Dead" i "The Devil's Child", mające tak melodyjne refreny, że wprost nie można przy nich usiedzieć, oraz nieco wolniejszy "The Sign" z kroczącym, marszowym rytmem. I chociaż nie odważyłbym się powiedzieć, że "Afterlife" zawiera muzykę oryginalną, to świetnie się tego słucha i takiego heavymetalowego łojenia życzę każdemu.