zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku piątek, 29 marca 2024

recenzja: Paradise Lost "Tragic Idol"

3.05.2012  autor: Megakruk
okładka płyty
Nazwa zespołu: Paradise Lost
Tytuł płyty: "Tragic Idol"
Utwory: Solitary One; Crucify; Fear Of Impending Hell; Honesty In Death; Theories From Another World; In This We Dwell; To The Darkness; Tragic Idol; Worth Fighting For; The Glorious End
Wykonawcy: Nick Holmes - wokal; Gregor Mackintosh - gitara; Aaron Aedy - gitara; Steve Edmondson - gitara basowa; Adrian Erlandsson - instrumenty perkusyjne
Wydawcy: Century Media Records
Premiera: 23.04.2012
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 9

Przed premierą najnowszego zdechlaka Paradise Lost miałem pewne obawy. I to te z kręgu najbardziej prostackich, związanych z wyglądem muzyków. Na zdjęciach promocyjnych jakiś czas temu Nick Holmes znów miał skrócone, mokre włosy przylepione żelem do głowy, jak ongiś podczas sesji zdjęciowej dla "Metal Hammera" przed wydaniem płyty "Komp(h)ost". Dla równowagi jednak gdzieś tam zamajaczył legendarny kształt loga firmowego (tego drugiego w historii) - i to on ostatecznie stał się wyznacznikiem tego, co na "Tragic Idol" słychać. Paradajsi w najlepsze "dewoluują" w stronę swoich najsłynniejszych krążków: "Gothic", "Icon" i "Draconian Times", ze wskazaniem na dwa ostatnie. Nieśmiało zaczęli sobie o nich przypominać na "Paradise Lost", potem już na dobre przestali się ich wstydzić w okolicach "In Requiem", by ostatecznie ponownie w ich ramach okrzepnąć przy okazji świetnego "Faith Divdes Us Death Unites Us". Normalnie ubaw po pachy. Czy to nie ten sam Sherlock Holmes i spółka zaręczali przy okazji wydania przynajmniej dwóch płyt, że to se ne vrati i tak w ogóle to wypierdalać, bo idziemy na dyskotekę pod nazwą "paradiselost", a nie "Paradise Lost"? Taka niekonsekwencja - nie wszystkim się spodoba, ale mnie jak najbardziej, bo prócz wyliczania samych wyznaczników stylu już wypada nadmienić, że najnowsze dokonanie grupy aspiruje do miana jej najlepszej płyty przynajmniej od czasu "One Second" (z którą nic wspólnego notabene nie ma).

Czym stoi takie granie, przypominać fanom nie muszę, ważniejszym jest bowiem, że "Tragic Idol" obfituje w masę kawałków, które spokojnie wejdą do panteonu ich największych klasyków. A więc hymnów nie tylko ciężkich i depresyjnych, ale też zapadających w pamięć dzięki monumentalnej melodyce i swoistej przebojowości, która z robieniem loda za darmochę wszystkim dookoła nie ma nic wspólnego. Nie wiem czy kogoś zainteresuje fakt, że otwierający album "Solitary One" spokojnie mógłby zasilić tracklistę wspomnianych "Gothic" czy "Icon" (tu zawodzenie gitary, tam dupnięcie młotem riffu, tempo średnie, granie dla bólu), ale dalsze brnięcie w kierunku szlagierowej "Draconian Times" z pewnością już tak. Pewnikiem mocną inspiracją dla Grega i Nicka okazało się niedawne, jubileuszowe ogrywanie tej płyty na wspominkowym koncercie udokumentowanym rewelacyjnym dvd ("Draconian Times MMXI"). Co za tym idzie, tytuły "Honest In Death" czy "Tragic Idol" brodzą po szyję w tamtej kolorystyce, która ostatecznie ugruntowała ongiś pozycję Anglików jako najpopularniejszego metalowego zespołu krainy synów Albionu, zaraz obok Iron Maiden ma się rozumieć. Taki "To The Darkness" z pewnością od dziś wymieniany będzie jednym tchem z "The Last Time" czy "Once Solemn", jako jeden z najbardziej charakterystycznych wynalazków kapeli. Podobnych momentów, w których serce aż samo rwie się do zawału, jest tutaj co niemiara. Już sam ten fakt, niespotykany w takiej skali od wielu, wielu lat, powinien zaciągnąć do sklepów przynajmniej fanów starego, dobrego Paradise Lost, którego plakietki nosiło się z dumą na piersi, podrywając na nie dupy podczas sztuk live organizowanych przez Metal Mind w Polsce.

"Tragic Idol" zbudowana na wynalezionych lata temu fundamentach to monument, monolit i porażenie mózgowe w jednym. Skarbnica mrocznych, zapadających hitów w najlepszym paradajsowym stylu. Grzech nie mieć, także dla kruszącego obiekty doom - blackmetalowego potwora "Theories From Another World" czy nostalgicznego i niezwykle pięknego "Fear Of Impending Hell" - stylistycznie wybijających się poza program krążka, ale nie mniej przekonujących niż reszta wykopanych na "Idolu" trupów. Wszystko to w atrakcyjnym opakowaniu przepotężnego brzmienia prezentuje się nader atrakcyjnie i wręcz kultowo - mamy więc komplet. Raj znów utracony - w tym negatywnie wspaniałym znaczeniu oczywiście. "To The Darkness"! No i jeszcze ciekawostka - czy przypadkiem Jens Borgen, wynalazca brzmienia tej płyty (podobnie jak "Faith Dides Us..."), nie robił swego czasu krążków Katatonii, która jak wszem i wobec wiadomo z Paradisów rżnęła na potęgę? Fajne i zarazem ciekawe. Wrócić do macierzy przy pomocy współpracowników jednego z kopistów. Jaja.

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Nie! (zdecydowane!)
bandrew78
bandrew78 (wyślij pw), 2012-05-05 07:36:50 | odpowiedz | zgłoś
Jakoś nie zauważyłem, żeby Megakruk w którymkolwiek momencie tknął"Icon" albo"Draconian Times", wręcz przeciwnie, z recenzji wynika przecież, że traktuje te albumy jako szczytowe osiągnięcie w historii Paradajsów. A porównanie "Tragic Idol" właśnie do tych albumów nie dziwi i nie widzę w tym nic niestosownego, skoro nówka nawiązuje do nich bardzo nachalnie. I to jest dla mnie największa wada tej płyty, mimo wszystko bardzo dobrej. Kiedyś wiele bym dał, aby Anglicy wrócili do klimatów ze wskazanych na wstępie dwóch wielkich albumów, ale obecnie nie jestem pewien, czy wyszło im to na dobre, bo nawet "wracając do korzeni" na poprzednich płytach potrafili robić to w sposób kreatywny, ciągle wnosząc do swojej muzyki coś nowego, a "Tragic Idol" już bardzo mocno i bezpośrednio nawiązuje do ich najpopularniejszych dokonań i nawet okładka od razu przywodzi na myśl "Icon".
W takich porównaniach nie widzę nic strasznego, wręcz przeciwnie, wydają mi się oczywiste dla każdego, kto jest z tą kapelą od lat, a piszę to z perspektywy osoby, która słucha PL od pierwszej płyty, w swoim czasie słyszała głosy, że to właśnie "Icon" i "Draconian Times" były przejawem sprzedania się, i uwielbia lub przynajmniej lubi właściwie wszystkie ich dokonania (nawet "Host", który nie jest dla mnie ich najgorszą płytą i tu akurat z Megakrukiem się nie zgadzam).

Jeżeli dla Ciebie to już nie te czasy, nie ten klimat i nie ta muzyka, to już Twój problem i współczuję. Ja, podobnie jak recenzent, potrafię nadal czerpać z nowej muzyki Brytoli dużo radości (o ile to dobre słowo w ich przypadku) i na nowej płycie wciąż słyszę tę samą pasję, co nie zmienia faktu, iż poprzednia podobała mi się bardziej. Pozdrawiam mimo wszystko i podpowiadam, abyś w swojej "otwartości" dał tej płycie szansę i podchodził do niej bez niepotrzebnych uprzedzeń i założeń, jak to kiedyś było zajebiście i "to se nie wrati", bo to kawał dobrej muzyki. A na taką zawsze jest dobry czas.
coś na temat nowego albumu
raffs (gość, IP: 213.17.188.*), 2012-05-11 18:28:03 | odpowiedz | zgłoś
witajcie
no i mamy wreszcie new album, który jak to zazwyczaj bywa budzi zarazem zachwyt, jak i zażenowanie...słucham sobie tej płyty stosunkowo często i stwierdzam, że jest lepsza niż nijaka poprzednia, ale w zachwyt jakoś nie wpadam. Recenzent wypowiedział się dosyć negatywnie na temat "Host", ale ja bym nie skreślał tej płyty. Bo jest tam kilka fajnych melodii i mimo wszystko słychać, że to jest płyta PL. W ostatniej natomiast razi mnie nieco brzmienie..zwłaszcza gitary Aarona, zresztą raziło już na poprzedniej. In Requiem brzmiała niesamowicie potężnie w porównaniu do dwóch ostatnich. Owszem na "Tragic Idol" jest kilka fajnych kawałków, ale są też "wypełniacze". Reasumując - po prostu solidna, bez błysku płyta, moim zdaniem słabsza od "Icon", czy "One Second".
7
Starsze »

Oceń płytę:

Aktualna ocena (320 głosów):

 
 
76%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Anathema "Weather Systems"
- autor: Paweł Kuncewicz
- autor: Megakruk

Death "The Sound of Perseverance"
- autor: Rock'n Robert
- autor: Sanitarium

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?