Po siedmiu długich latach ukazał się długo oczekiwany nowy album Pink Floyd. Album, który jest bardziej autentycznym dziełem PF, niż wszystko co nagrali po "Wish You Were Here". Płyta powstała w atmosferze wyjątkowej harmonii, odzyskanej po latach konfliktów. "The Division Bell" to muzyka w większości spokojna, nastrojowa i subtelna.

Początek nasuwa porównanie z prologiem "Shine On You Crazy Diamond" z 1975 roku. Jak za dawnych lat, muzyka Pink Floyd stała się wyrafinowaną grą barw i nastrojów. Płytę wypełniają melancholijne, subtelnie opracowane ballady: "Poles Apart", "A Great Day For Freedom", "High Hopes" (z efektownym orkiestrowym tłem). Jest tez kilka żywszych kompozycji: "What Do You Want From Me", "Take It Back", "Keep Talking". Na szczególną uwagę zasługuje skomponowany i zaśpiewany przez Ricka Wrighta utwór "Wearing The Inside Out" ze wstawkami saksofonu i głosami dziewcząt, jakby wykrojony z "Dark Side Of The Moon". Mało kto pamięta, że ostatnią kompozycją Pink Floyd zaśpiewaną przez Wrighta była "Stay" z płyty "Obscured By Clouds" z 1972 roku!!! Tak więc Wright (nie licząc koncertów) zaśpiewał w PF po raz pierwszy od 22 lat!

Płyta zyskała ogromną popularność, choć niektórzy zarzucali grupie, że nie dokonuje zmian w swej muzyce, nie unowocześnia jej. Cóż! To jest Pink Floyd, a nie np. The ORB. Zresztą sam David Gilmour powiedział w jednym ze swoich wywiadów: "Zbyt długo w tym siedzę, aby zawracać sobie głowę dobrymi radami innych, w jaki sposób powinniśmy robić to co robimy..." "Division Bell" jest jedną z płyt PF, która wspaniale nadaje się na początek przygody z "żywą legendą rocka". Polecam ją każdemu bez wyjątku i niezależnie jakiej muzyki słucha. Nikt nie powinien mówić, że słucha dobrej muzyki, a nie słyszał Pink Floyd. Bezdyskusyjnie płyta 1994 roku.