zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku czwartek, 28 marca 2024

recenzja: Paradise Lost "Icon"

28.12.1999  autor: Margaret
okładka płyty
Nazwa zespołu: Paradise Lost
Tytuł płyty: "Icon"
Utwory: Embers Fire; Remembrace; Forging Sympathy; Joy of Emptiness; Dying Freedom; Widow; Colossal Rains; Weeping Words; Poison; True Belief; Shallow Seasons; Christendom; Deus Misereatur
Wydawcy: Music For Nations, Metal Mind Productions
Premiera: 1993
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 10

Każdy, kto choć trochę mnie zna, doskonale wie, co się ze mną dzieje na samą myśl o Paradise Lost. Ten zespół ma w moim sercu szczególną pozycję, jest wszystkim tym, czym żadna inna grupa być nie może. Ta Wielka Miłość narodziła się już parę ładnych lat temu i w równie namiętnej postaci przetrwała do dzisiaj. Szczególnie jeśli chodzi o czwarty akt Spektaklu...

"Lost Paradise", "Gothic", "Shades of God"... to wystarczyło do usidlenia mnie. Wiecznego usidlenia. Stałam się niepoprawną wielbicielką Wygnańców z Raju. W nienasyconym pragnieniu upajałam się płytami przeszłości, ale jakiś ukryty(?) instynkt wciąż pragnął więcej i więcej... Dlatego, gdy czwarta płyta Paradise Lost stała się faktem, moje serce od razu zaczęło bić szybciej niż powinno. A gdy to samo serce usłyszało zawartość tajemniczego "Icon"... granice mojej szerokiej przecież wyobraźni wciąż były zbyt wąskie dla pojęcia geniuszu ukrytego w TEJ MUZYCE.

Oczywiście tradycją stała się nieprzewidywalność i zaskakujący rozwój z płyty na płytę. Byłam pewna tylko jednego - znów zachwycą czymś niesamowitym, magicznym. Czymś, czego jeszcze nie było. Czymś Wielkim, co zmiażdży moją nienasyconą duszę. I rzeczywiście tak się stało. Nadszedł dzień, który od razu przekreślił wszystko to, co jeszcze przed momentem miało jakiekolwiek znaczenie. Przekreślił całą przeszłość. Już tylko jedno słowo do upadłego targało moje mroczne myśli... "Icon".

"Icon" powraca do klimatu "Gothic", a jednocześnie ukazuje rozwój muzyczny Paradise Lost. Ta płyta jest bardziej gitarowa, cały warsztat stoi na bardzo wysokim poziomie. Widać tu wyraźnie, że "Paradaje" rozwijają się z każdym rokiem. Na pierwszy plan wysuwa się coraz bardziej akcentowana perfekcja. No i zaskakująca metamorfoza w głosie Nicka Holmesa. Jego śpiew nasycony jest ekspresją, uczuciem, mrokiem, a także lekką drapieżnością. Po "growlach" pozostały tylko resztki. Nie ma to jednak najmniejszego znaczenia. Cenię (KOCHAM) tę płytę za różnorodność muzyki i nastrojów, lecz także za dojrzałość i przemyślenie. To synteza dotychczasowych dokonań grupy - hipnotyzująca mieszanka ciężkiej metalowej muzyki z gotyckimi, tajemniczymi klimatami i melancholią. Panowie powrócili do urzekających, emocjonalnych melodii, szkicowanych na solidnym metalowym podłożu ("Remembrace", "True Belief", "Widow"). Słuchając ich kompozycji można szybko zapomnieć o rzeczywistości, zdołować się do szpiku kości. Zapewni to ciężar gatunkowy, mroczne echa, wzniosłość i smutek gotyku, i uczucia, ukryte pod powłoką każdego magicznego dźwięku. Nad całością unosi się dym Tajemnicy i uduchowione Piękno. Ta płyta dotknęła Mrocznego Firmamentu, Boskiego Majestatu. Trudno to określić, sprecyzować. Trudno zdobyć się choćby na odrobinę obiektywizmu, gdy słyszy się Te zniewalające solówki Grega. czuje się i przeżywa wewnątrz siebie każde Słowo usłyszane z ust Nicka... Bez wątpienia Mackintosh to jeden z najbardziej utalentowanych, najbardziej specyficznych i najczęściej... podrabianych gitarzystów nowego metalu. Kopie mają jednak to do siebie, że przegrywają z oryginałem. Cóż, Gregorem Mackintoshem trzeba być z krwi i kości... To samo śmiało powiedzieć można o wokalach Holmesa - są jedyne w swoim rodzaju, a poza tym doskonale wtapiające się w mroczny wymiar paradajsowskiego królestwa. Zresztą tak naprawdę to cały "Icon" wymyka się jakiejkolwiek kontroli, jakimkolwiek porównaniom.

O ile My Dying Bride koi uszy melancholią i smutkiem, o ile Anathema pociąga za depresyjne zakątki podświadomości, o tyle Paradise Lost wciąga Pięknem i Głębią kompozycji ("True Belief"). "Icon" to dalszy etap wędrówki po ciemnym królestwie. To też szczyt Mrocznej Góry, Tron Ciemnego Majestatu. Apogeum doskonałości, DZIEŁO, po którym trudno było oczekiwać czegoś większego. Bo takie rzeczy jak "Icon" zdarzają się tylko raz w życiu...

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Paradise Lost "Icon"
Vorum (gość, IP: 82.40.199.*), 2013-02-10 00:44:46 | odpowiedz | zgłoś
Kocham Cie M )))
re: Paradise Lost "Icon"
wac
wac (wyślij pw), 2013-02-10 21:01:00 | odpowiedz | zgłoś
robi się ostro! ale z nią trzeba chodzić, więc tak łatwo nie pójdzie
Zatoczone koło
Andi (gość, IP: 77.113.191.*), 2011-01-09 18:06:46 | odpowiedz | zgłoś
Wiele lat temu zakochałem się w metalu. Była połowa lat 80-tych i jak każdy wtedy małolat zaczynałem od zespołów które jako jedyne leżały na półkach sklepowych. Były to oczywiście kasety Helloween, Slayer, Iron Maiden i Metallica, no i jeszcze King Diamond. Potem nastąpił przełom gdyż w Metal Hammerze było głośno o jednym zespole jakim był Paradise Lost i jego Gothic. Zakochałem się w tej muzyce no i w bardzo podobnym klimatycznie Pestilence - Testimony of the Ancients. Jedyne wtedy płyty z gotykiem. Dzięki tym albumom zacząłem słuchać death metalu. Potem mi się przejadło, wydoroślałem i olałem metal słuchając jak każdy dorosły coś w stylu AC/DC. Niedawno powróciłem do muzyki z dzieciństwa i się okazało że gdy usłyszałem Embers Fire to przegapiłem najlepsze co miało nastąpić czyli Icon.
re: Zatoczone koło
kshyho (gość, IP: 46.76.144.*), 2012-02-14 11:19:31 | odpowiedz | zgłoś
To nie samowite, równiez wróciłem do paradajsów po jakiś 17 latach od czasów wałkowanych przeze mnie Icon i Draconian Times. Przeszedłem drogę od metalu, przez nowe brzmienia i znowu do nich wracam. Nadal brzmi to świeżo, nic a nic się ta muzyka nie zestarzała, kawałki prywają jak dawniej, chce się biec przed siebie przy tej muzie ;) A ostatnie dwa albumy naprawdę fajne.
re: Zatoczone koło
Marcin Kutera (wyślij pw), 2013-02-11 22:00:33 | odpowiedz | zgłoś
ten album to kalsyka: Pestilence - Testimony of the Ancients
bardzo innowacyjny i techniczny, ale do Pradajsów ma się nijak, całkiem inne granie.
Do Pestilence jak już to gdzieś tam Asphyx, może dlatego ze Van Drunnen i tu i tu darł, drze, darł ryja. ogólnie dwie rzeźnie po dziś dzień!!!!
re: Zatoczone koło
wac
wac (wyślij pw), 2013-02-12 20:01:39 | odpowiedz | zgłoś
też średnio podobieństwo widzę... TOTA to mój deathmetalowy album wszech czasów razem z Necroticism
re: Zatoczone koło
Marcin Kutera (wyślij pw), 2013-02-14 15:21:21 | odpowiedz | zgłoś
no mój też, lśni na półce. Majstersztyk jak nic Carcassów.
Nie sądziłem, że po Symphony coś lepszego usłyszę a tu takie dzieło, jak dla mnie epickie.
re: Zatoczone koło
wac
wac (wyślij pw), 2013-02-14 19:35:03 | odpowiedz | zgłoś
fakt, niesamowita rzecz... brzmienie, riffy, kompozycja - hit na hicie
re: Zatoczone koło
Marcin Kutera (wyślij pw), 2013-02-14 21:07:02 | odpowiedz | zgłoś
To były czasy: Death - Spiritual Healing i Human jest poprostu mistrzostwem świata, Morbid Angel - Covenant, Vader - jedynka, Obituary - Cause of Death, Gorefest - False, Incubus - Beyond the Unknown
re: Zatoczone koło
wac
wac (wyślij pw), 2013-02-14 22:34:20 | odpowiedz | zgłoś
żeby tylko to! co do death metalu wyznaję pełen old school - nie czaję kompletnie ani Nile ani Immolation a takie Benediction, Suffocation czy Cancer zapuszczam i od razu to działa

Oceń płytę:

Aktualna ocena (422 głosy):

 
 
84%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Metallica "Death Magnetic"
- autor: Ugluk

Tiamat "Wildhoney"
- autor: Miki(S)
- autor: Raf

Iron Maiden "Brave New World"
- autor: Tomasz "YtseMan" Wącławski
- autor: piolo
- autor: Tomasz Kwiatkowski
- autor: Piotr Legieć
- autor: Rafał "Negrin" Lisowski
- autor: Marcin Bochenek

Burzum "Hvis Lyset Tar Oss"
- autor: Aranath

Death "The Sound of Perseverance"
- autor: Rock'n Robert
- autor: Sanitarium

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?