zaloguj się | nie masz konta?! zarejestruj się! | po co?
rockmetal.pl - rock i metal po polsku piątek, 29 marca 2024

recenzja: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"

20.05.2003  autor: Miłosz T. Myśliwiec
okładka płyty
Nazwa zespołu: Rage Against The Machine
Tytuł płyty: "Rage Against The Machine"
Utwory: Bombtrack; Killing In The Name; Take The Power Back; Settle For Nothing; Bullet In The Head; Know Your Enemy; Wake Up; Fistful Of Steel; Township Rebellion; Freedom
Wykonawcy: Zack de la Rocha - wokal; Tom Morello - gitara; Timmy C. - gitara basowa; Brad Wilk - instrumenty perkusyjne
Wydawcy: Epic Records
Premiera: 1992
Subiektywna ocena (od 1 do 10): 10

Gdy grupa wydawała tę płytę (był to jej debiutancki album), nikt nie przypuszczał, że może być aż taka petarda. Mimo spełnienia stawianego wytwórni przez muzyków warunku całkowitej swobody artystycznej sprzedaż "R.A.T.M." początkowo wyglądała bardzo słabo. Ale w pewnym momencie, w połowie 1993 roku, świat tę płytę docenił i nagle, wiele miesięcy po premierze, sprzedaż raptem skoczyła, by do dziś osiągnąć ogółem liczbę około 2 mln egzemplarzy. Jak na zespół hardcore'owy, który w dodatku uchodził za lewicujący czy wręcz lewacki, to wartość zawrotna... Ale czterej panowie z L.A. absolutnie zasłużyli sobie i na wysokie nakłady, i na wysokie oceny, i na takież honoraria.

Zaczyna się już na okładce - słynne zdjęcie przedstawiające samospalenie buddyjskiego mnicha zdaje się na razie nieśmiało "sygnalizować problem". A potem jest dziesięć numerów roznoszących wszystko w drzazgi, pełnych przede wszystkim pasji, wściekłości i nieśmiertelnego, niespotykanego nawet w muzyce metalowej czadu. To właśnie ten czad sprawił, że stałem się wyznawcą R.A.T.M. już od pierwszego przesłuchania rzeczonego albumu. Takich wyznawców zresztą na pewno znalazłoby się więcej... W każdym razie dziesięcionumerowy wałek przetacza się po słuchaczu brutalnie, ale za to ze smakiem, jak to się za chwilę okaże.

Ta muzyka to generalnie hardcore i rap, ale w starym stylu; nie ma co porównywać tego chociażby z dokonaniami innej gwiazdy tamtego okresu - grupy Biohazard. Gitara i bas prowadzą wszystko unisono, podając treściwe, zwarte, dość proste, ale niesamowicie porywające riffy, oparte właśnie na stosunkowo wiekowych wzorcach (operowanie raczej pojedynczymi dżwiękami niż całymi akordami). Gdzieś tam pobrzmiewają echa Zeppelinów (choć członkowie tego zespołu słuchając trawestacji swego numeru "Kashmir" w "Wake Up" mogliby paść na serce - to zupełnie inna jakość i inne podejście do grania). Gdzieś kłania się Frank Zappa, Gang Of Four, Hendrix, Suicidal Tendencies, Red Hot Chili Peppers - wszystko to razem jest zebrane do kupy, ale przetworzone w jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny sposób. W zasadzie nie ma tu numeru, który jakoś wyraźnie różniłby się od innych. We wszystkich jest ten sam ostro brzmiący walec, który czasem tylko pozwala odpocząć ("Settle For Nothing"). Energią płynącą z tych kawałków, dałoby się spokojnie obdzielić kilka jeszcze innych płyt... Znamienne zresztą, że dwa z nich zauważono nawet na mainstreamowych listach przebojów ("Killing In The Name" i "Bullet In The Head", a na singlach wyszły także "Bombtrack" i "Freedom"), co wypada uznać za nie lada sztukę - ostra muza wędrowała czasami na listy, ale żeby z takimi tekstami?

O sile tej płyty decydują ponadto umiejętności zwłaszcza dwóch muzyków: Zacka de la Rochy i Toma Morello. Pierwszy podaje teksty z taką zaciętością i zaangażowaniem, że aż coś się przewraca we wnętrznościach - nie, to prawie nie jest rap, to jest brutalne, wrzaskliwe skandowanie albo wręcz przyziemne darcie ryja... Ale absolutnie ma to swój cel i sens. Morello zaś serwuje nam na gitarze rzeczy, których jeszcze (tylu naraz) nie było - piski (to jego znak firmowy), niby-skrecze, kakofonie, brzmienia syntezatorowe i masę innych, równie ciekawych patentów. Są to jednak raczej ornamenty, urozmaicenia - główną siłą gitary są bowiem wspomniane motoryczne, powtarzane riffy, zaskakująco często w wysokich rejestrach. Na grze Tomcia wzorowało się potem wielu wioślarzy (choćby Grzegorz Skawiński), co na ogół kończyło się dla nich przykro - świat bowiem pamięta jedynie pionierów, a naśladowcy popadają zwykle w należne im zapomnienie... W tym wszystkim zresztą umyka fakt, iż Morello to naprawdę niezły gitarzysta, i to mimo całego efekciarstwa. Polecam do posłuchania jego popisowe, wcale nie udziwniane sola w "Take The Power Back" i "Township Rebellion", a zwłaszcza w "Settle For Nothing", uznawanym za jego największy wyczyn - jest to rzecz rodem z jazzu elektrycznego. No i jeszcze sekcja rytmiczna - Timmy C. i Brad Wilk znają się naprawdę na rzeczy i nie ograniczają się bynajmniej do robienia tła dwójce muzycznych (i faktycznych) liderów, poza tym i tak są bardzo "z przodu" w sensie brzmienia i aranży. Bas zresztą też nie oparł się przetwarzaniu elektronicznemu, ale na szczęście zrobiono to z umiarem. Bębnów w ogóle nie ruszano, co okaże się niesamowitą przewagą za kilka lat, gdy wyjdzie druga płyta grupy, wyraźnie niestety słabsza...

Ale "R.A.T.M." nie ma słabych punktów. Ani jednego. Dowodów wcale nie trzeba szukać na listach sprzedaży - wystarczy wspomnieć 8 tysięcy głów na warszawskim koncercie kapeli w czerwcu 1994 roku. Potem już bywało różnie, niemniej petarda pod nazwą "Rage Against The Machine" rozniosła wszystko w drobny mak i sprawiła, że hardcore już nigdy potem nie był taki sam. W dodatku znalazło się po latach kilku inteligentnych naśladowców (np. Guano Apes), dzięki którym muza Rage'ów, mimo śmierci klinicznej samego zespołu, nadal żyje - i żyć będzie.

Komentarze
Dodaj komentarz »
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Krasnal Adamu
Krasnal Adamu (wyślij pw), 2018-03-03 08:56:03 | odpowiedz | zgłoś
Byłem parę miesięcy temu w Pstrążu (dawnych koszarach niemieckich, obecnie na terenie poligonu wojskowego) i w jakiejś sali chyba na apele, po bokach resztek malunku na trochę odrapanej ścianie na scenie widziałem napis "SOME OF THOSE THAT [brak] FORCES" z lewej i "ARE THE SAME THAT BURN CROSSES" z prawej. Ciekawe, ile ma już lat.
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
pik (gość, IP: 79.184.166.*), 2018-03-02 15:06:28 | odpowiedz | zgłoś
Wake up! Wake up! Wake up!
Wake up! Wake up! Wake up!
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Boomhauer
Boomhauer (wyślij pw), 2018-03-02 11:45:58 | odpowiedz | zgłoś
Muzycznie - geniusz. Przekazowo - mieszane uczucia. Powiedzmy, że nie lubię, gdy zachodnie zespoły, znudzone i zblazowane zachodnim dobrobytem, korporacjami, puszczają oko w kierunku czerwonej gwiazdy, nie mając pojęcia czym jest ten ustrój. To samo tyczy choćby Manic Street Preachers, czy nie istniejących już chyba The (International) Noise Conspiracy. Ale tak jak mówię, muzyka genialna.
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Marcin Kutera (wyślij pw), 2018-03-02 13:33:20 | odpowiedz | zgłoś
racja, tak samo myślę Boomhauer. Teksty komunistyczne, ale raczej mierne, zdradzające, że artyści raczej mało wiedzą o tym ustroju (a nawet chyba pojęcia nie mają). Muzycznie zaś świetne pomysły, aranże, w tym z niezłym warsztatem:) Śmiem napisać, iż to obowiązkowy album lat 90. dla historii rocka w ogóle:)
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
pawelek56 (gość, IP: 83.26.244.*), 2018-03-02 07:26:05 | odpowiedz | zgłoś
a przecież tak nie lubią nu metalu,a tak się zachwycają tą płytą,dlaczego slipknota i korna nie lubią,chociaż te dwa zespoły mają mniej rapowych elementów w swojej twórczości, a ten zespół tak? czyż nie jest to hipokryzja?
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Pumpicuś (gość, IP: 80.55.193.*), 2018-03-02 09:09:10 | odpowiedz | zgłoś
ja nie cierpię nu metalu i grungu w ogóle nowego grania począwszy od lat 90-ych. jednak ta płyta brzmi jak muzyka z lat 70-ych. gdybyś dokładnie posłuchał zeppelinów i sabbathów oraz budgie i innych z lat 70 ych (ale nie urywek w you tube tylko całych płyt) to byś wiedział że RATM to spuścizna tej muzyki natomiast nu metal nie ma z nią nic wspólnego. Słuchając RATM słyszę np. Comunnication Breakdown Zeppelinów i jak pisze recenzent dużo Franka Zappy. z czasów Aposrtophe.
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Wolrad
Wolrad (wyślij pw), 2018-03-02 11:32:12 | odpowiedz | zgłoś
Zgadzam się, RATM nie ma nic wspólnego z nu metalem i tymi ich 7 strunowymi gitarkami. To, że są elementy rap i funkujące,to nie wszystko. Rejcze są głęboko osadzeni w metalu i w hardrocku lat 70. Poza tym Morello ma wyjątkowy styl grania.
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
pik (gość, IP: 79.184.166.*), 2018-03-02 17:02:09 | odpowiedz | zgłoś
aha. RATM(1) i nu metal. super 10/10 podobnie jak ta płyta :)
re: Rage Against The Machine "Rage Against The Machine"
Pene
Pene (wyślij pw), 2018-03-01 21:28:08 | odpowiedz | zgłoś
Matko jak ta płyta miażdży. Prawdziwe cudo. Legendarny album gości z jajami, którzy przyszli innym wpierdolić. Prawdziwa płyta rewolucji muzycznej lat 90'tych. A ludzie się teraz zachwycają jakąś Gretą Van Fleet...niech posłuchają tego albumu i zwiną się grzecznie do mamy.
RATM
pik (gość, IP: 79.163.62.*), 2012-02-20 15:12:30 | odpowiedz | zgłoś
20 lat minęlo jak.. w 94 grali na torwarze, razem z kazikiem- oczywiscie nie bylem, bo jako kilkunastoletni gówniarz, wolałem grać w nogę, niż łazic na jakies spędy ;( zajebisty debiut. fajne też video do ''killing..'' z pamiętnym środk. palcem, zacka de la rochy. w sam raz dla dorastającej mlodzieży;)
absolutna petarda!
« Nowsze
1

Oceń płytę:

Aktualna ocena (385 głosów):

 
 
85%
+ -
Jak oceniasz płytę?

Materiały dotyczące zespołu

Lubisz tę plytę? Zobacz recenzje

Death "The Sound of Perseverance"
- autor: Rock'n Robert
- autor: Sanitarium

Metallica "...And Justice For All"
- autor: Didejek

Black Sabbath "Master Of Reality"
- autor: Elwood

Alice In Chains "Dirt"
- autor: Sajmon

Nirvana "Nevermind"
- autor: Dominik Zawadzki
- autor: Jacek R.
- autor: Mary SAy

Napisz recenzję

Piszesz ciekawe recenzje płyt? Chcesz je publikować na rockmetal.pl?

Zgłoś się!
Jak uczestniczysz w koncertach metalowych?